Aν και τα eightiesείναι μια δεκαετία που δεν προσφέρει ακριβώς τις ομορφότερες αναμνήσεις – τουλάχιστον σε ότι αφορά την ποπ κουλτούρα καθώς κακά τα ψέματα, το κιτς τότε είχε πιάσει ταβάνι – είναι αδύνατον να τα κοιτάξεις χωρίς συμπάθεια, ίσως και με μια αίσθηση νοσταλγίας βλέποντας την τελευταία ταινία του Μπεν Αφλεκ. Κατ’ αρχάς η ίδια η ιστορία της ταινίας (που τοποθετείται στο 1984), το πως η εταιρία αθλητικών προϊόντων NIKEέπεισε την οικογένεια του μπασκετμπολίστα Μάικλ Τζόρνταν να την ακολουθήσει, να γίνει δικό της «παιδί», έχει από μόνη της ενδιαφέρον.
Την αποστολή ανέλαβε ο Σόνι Βακάρο (Ματ Ντέιμον) εργαζόμενος στη ΝΙΚΕ που υπήρξε δημιούργημα του Φιλ Νάιτ (Αφλεκ), ενός ευφυούς επιχειρηματία και συγχρόνως… βουδιστή ο οποίος έχτισε μια αυτοκρατορία ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς του. Βέβαια, η καρδιά και το ένστικτο λειτουργούν πολύ δυσκολότερα όταν τα χρήματα και τα έξοδα είναι πια πολλά, όμως αυτό είναι το μόνο εργαλείο του Βακάρο, ο οποίος δεν αντέχει ανθρώπους χωρίς διορατικότητα.
Ο Αφλεκ χτίζει με αγάπη την εποχή της ιστορίας κάνοντας χρήση όλων των απαραίτητων λεπτομερειών που παραπέμπουν σε αυτήν. Η μωβ Πόρσε του Νάιτ, οι κακόγουστα πολύχρωμες αθλητικές φόρμες, οι γυναικείες κομμώσεις – «λάχανο», τα πρώτα κομπιούτερ, οι βιντεοκασέτες, το μουσικό μπακγκραουντ, από τους AHAμέχρι τον Μπρους Σπρίνγκστιν • όλα αυτά είναι προσεκτικά επιλεγμένες ψηφίδες για την δημιουργία του σωστού κλίματος στο «Air», που επίσης έχει πολύ υψηλό επίπεδο στο χιούμορ του (τα τσιτάτα που ο Νάιτ χρησιμοποιεί για να εμψυχώνει τους υπαλλήλους του είναι άλλοτε ξεκαρδιστικά άλλοτε πολύ σωστά).
Όμως αυτό που πραγματικά σε κερδίζει στην ταινία, είναι ότι δείχνει πόσο διαφορετικές ήταν τότε οι συμπεριφορές και σχέσεις των ανθρώπων • τότε που ο άνθρωπος «κοίταζε» μέσα στον άλλο άνθρωπο. Σε μια από τις πιο όμορφές σκηνές της ταινίας ο Σόνι, παραβαίνοντας τους κανόνες της δουλειάς του, συναντά πρόσωπο με πρόσωπο την μητέρα του Τζόρνταν (υπέροχη όπως πάντα η Βαϊόλα Ντέιβις) για να της εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους πιστεύει ότι ο γιός της πρέπει να ακολουθήσει την ΝΙΚΕ.
Από την μια χαίρομαι που βλέπω ότι κάποια εποχή μια τέτοια συνάντηση με αυτό τον τρόπο μπορούσε να συμβεί. Από την άλλη λυπάμαι γνωρίζοντας ότι σήμερα θα συνέβαινε πολύ δύσκολα, αν όχι καθόλου.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr