Η συμμετοχή σε μια δράση σε κάνει αυτομάτως να ανήκεις κάπου; Μπορεί ακόμα και η ζωή να περιστρέφεται γύρω από μια παράσταση; Στο Flux Gourmet, ηχητικοί τροφοδότες μιας κολεκτίβας, αν όχι ερμηνευτές, χρησιμοποιούν την τροφή ως υλικό τέχνης, αναλύοντας ανατρεπτικά τα γνωστά ερωτήματα περί δημιουργίας και επιβίωσης.
Η προβοκατόρικη χρήση της τέχνης γίνεται η αφορμή για τη νέα δημιουργία του Πίτερ Στρίκλαντ.
Με αναφορές στην αρχαιοελληνική γραμματεία, η αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα του δημιουργού αποτυπώνεται για ακόμα μια φορά με συνέπεια -και σε συνέχεια- που σε συμπαρασύρει.
Ένας φωτογράφος/δημοσιογράφος που λειτουργεί σας παρατηρητής καταστάσεων συμπεριφορών και ήχων στη βίλα μιας εικαστικού/chef, πάσχει από ανεξέλεγκτο μετεωρισμό. Οι αερισμοί του περιορίζουν αυτομάτως τις συνανάστροφές του. Σαν την οσμή που αυτή η πάθηση φέρει, ο ίδιος κολυμπάει σε μια θάλασσα από μολυσματικά σκατά, που αργά ή γρήγορα θα τον συμπαρασύρουν.
Με αναφορές στον Πητερ Γκριναγουέι και τον «Μάγειρα, τον Κλέφτη τη Γυναίκα του και τον Εραστή της», αλλά και αρκετές αυτοαναφορές στο «Barbarian sound studio», αυτή η αταξινόμητη ταινία βρίσκεται κάπου στο ανάμεσα της Σάρα Κέιν ή της Μαρίνα Αμπράμοβιτς και αποτελεί φόρο τιμής στον ήχο και τις συνειρμικές του συνδέσεις, κατευθυνόμενη από τη μοναξιά της αποστειρωμένης εικόνας.
Με την ελληνική γλώσσα να μοιάζει με επιβεβλημένο αφηγηματικό θόρυβο στις σκηνές του Μάκη Παπαδημητρίου, η δίγλωσση ταινία παρατηρεί τη διαδικασία χώνεψης, του συναισθηματικού πρηξίματος, της ερευνητικής -ως προς τα όρια των καλλιτεχνών- λαιμαργίας.
Η καλλιτεχνική ακεραιότητα όπως και η προέκταση των εξομολογητικών προβών, παιχνιδίζει ασταμάτητα με το φιλοσοφικό υπόβαθρο.
Με συνειρμική πρόφαση ότι η ταινία θα ενεργοποιήσει τη γεύση και την οσμή μέσω της μαγειρικής, την όραση και την ακοή να υποβοηθά την performance, to Flux Gourmet καταλήγει να είναι ένας ύμνος στην αφή, καθώς μετέχεις ψηλαφώντας νοητά με το σώμα σου -ως καταλύτης- σε ένα παράξενο πείραμα που παντρεύει και ειρωνεύεται τις τέχνες.
Η εξοργιστική ανικανότητα του κεντρικού ήρωα, ενός φωτογράφου, να θέτει όρια, θα τον οδηγήσει να γίνει το αντικείμενο μιας πολιτιστικής δράσης όπου στο πλαίσιο μιας κολονοσκόπησης θα ακούγονται οι συσπάσεις του εντερικού του συστήματος.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr