Ο δεύτερος δημοφιλέστερος ήρωας του (αγέραστου και αγέλαστου) Κιάνου Ριβς σε franchise ταινίες μετά τον Νέο της τετραλογίας του «The Matrix», είναι βεβαίως ο Τζον Γουίκ, ο απόλυτος πληρωμένος δολοφόνος στον πλανήτη (και στο σινεμά) που στην πρώτη ταινία, πριν από εννέα χρόνια, βγήκε από την μούχλα και επανήλθε στην ενεργό δράση επειδή του σκότωσαν τον σκύλο του. Από τότε ο Τζόν θα πρέπει να έχει «φάει» πάνω από εκατομμύριο νοματέους – για να είμαι ειλικρινής είπα να μετρήσω τα πτώματα στην τέταρτη αυτή ταινία, του Τσαντ Σταχέλσκι αλλά ήταν τόσα πολλά με το καλημέρα κιόλας που όχι μόνο έχασα το μέτρημα αλλά το βαρέθηκα κιόλας.
Όμως αυτές ακριβώς οι τέλεια «χορογραφημένες» σκηνές φόνων (πολεμικές τέχνες, πιστόλια, μαχαίρια, σπαθιά κ.ο.) στις οποίες το κεφάλι του αντιπάλου είναι πάντα ο κυρίαρχος στόχος, το όποιο «ατού» αυτών των ταινιών. Ομολογώ ότι ενώ δεν μπορώ να επικοινωνήσω διόλου με τις ταινίες «John Wick» γιατι επαναλαμβανουν ακριβώς τα ίδια πράγματα, κάπου θαύμασα την δουλειά που έχει γίνει στην κινησιολογία των ηθοποιών για το γύρισμα όλων αυτών των σκηνών. Αλλά και πάλι, χωρίς αυτές τις σκηνές μάχης δεν… υπάρχει ταινία και ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να αντιληφτώ πόσο περισσότερο «γοητευτικές» μπορούν να γίνουν οι ίδιες σκηνές στην τέταρτη ταινία συγκριτικά με την πρώτη. Φαίνεται όμως, για να υπάρχουν μέχρι σήμερα τέσσερις ταινίες «John Wick», κάποιοι πραγματικά γοητεύονται, οπότε πάω πάσο.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr