ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ, ΟΙ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι αυτό το ερωτικό δράμα της Κλερ Ντενί δεν μπόρεσε να με «κρατήσει» μέχρι τους τίτλους του τέλους όμως θα ήμουν επίσης ψεύτης αν έλεγα ότι μπόρεσε να μου προσφέρει πολλά • και εξαιρώ τα αυτονόητα δηλαδή τις συμπαθητικές ερμηνείες των Βενσάν Λεντόν και Ζιλιέτ Μπινός. Οι δύο ηθοποιοί υποδύονται ένα ζευγάρι γύρω στα πενήντα και κάτι που όταν το συναντάμε για πρώτη φορά, να κάνει μόνο του μπάνιο στην θάλασσα, νιώθουμε στο πετσί μας μια απέραντη τρυφερότητα ανάμεσά τους. Μοιάζουν, στ’ αλήθεια έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να θυσιαστούν γι’ αυτήν την πολύτιμη – όπως δείχνει – σχέση τους.

Όμως στην πραγματικότητα η σχέση είναι πολύ πιο σύνθετη, δαιδαλώδης και ακανθώδης απ’ όσο τελικά νομίζουμε και η ιστορία «απογειώνεται» όταν στην μέση μπαίνει ένας τρίτος χαρακτήρας (Γκρεγκουάρ Κολέν) που είναι πρώην σύντροφος της Μπινός και νυν εργοδότης του Λιντόν (που όπως μαθαίνουμε έχει κάνει και φυλακή). Αυτονόητο το ότι τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται με πολύ αμήχανο τροπο αλλά εδώ είναι που η ταινία άρχισε να με χάνει (ή να την χάνω εγώ).

Εχοντας ένα γερό θέμα στα χέρια της, η Ντενί μοιάζει να αναρωτιέται για τα όρια των ερωτικών σχέσεων, προσπαθεί να εξερευνήσει το αιώνιο (και αιώνια άλυτο) μυστήριο γύρω τους. Ενώ όμως για ένα μεγάλο μέρος της ταινίας ισορροπεί ανάμεσα στις δύο πλευρές, εν τέλει στρέφει το ενδιαφέρον της αποκλειστικά στο πρόσωπο της Μπινός που υποδύεται μια γυναίκα η οποία όχι μόνο δεν ξέρει τι θέλει (ενώ είναι σε μια ηλικία που θα έπρεπε να ξέρει) αλλά σχεδόν σαδιστικά βασανίζει τους γύρω της.

Θα συμφωνήσω στο ότι καμία σχέση δεν είναι τέλεια και ότι όλες κρύβουν σκοτεινά μυστικά όμως αυτή η επιμονή της Ντενί στο να στραφεί η προσοχή μας σχεδόν αποκλειστικά στον «ταραγμενο» ψυχισμό της γυναίκας γίνεται πολύ κουραστική και σε κάνει στο τέλος να πεις, ότι το μόνο πρόσωπο στο οποίο θα έπρεπε από την αρχή να στραφεί η Μπινός είναι ένας καλός ψυχαναλυτής για να την βοηθήσει. Και είναι το μόνο πρόσωπο που δεν εμφανίζεται ποτέ στην ταινία, η οποία μάλιστα απέσπασε την Αργυρή Αρκτο – καλύτερης σκηνοθεσίας στο περσινό φεστιβάλ Βερολίνου.