Ατρόμητη ποντικίνα με πάθος για την περιπέτεια, σαλπάρει στην Αργώ και ξεκινά ταξίδι μακρινό για να βρει πολύτιμη τρίαινα που θα σώσει την Ιωλκό από την οργή του Ποσειδώνα. Με τον Ιάσωνα να έχει γίνει ραμολί και τους κινδύνους να είναι πολλοί, την άκρη άραγε θα βρει;
Δεν ξέρω αν βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα μόδα που θέλει το ευρωπαϊκό animation να καταπιάνεται με την ελληνική μυθολογία, αλλά πρόκειται για το δεύτερο (εντός σύντομης χρονικής περιόδου) εγχείρημα αυτής της λογικής. Εάν στο «Ίκαρος και Δαίδαλος» (που διανεμήθηκε πέρσι) ελάχιστα είχαμε να προσάψουμε, μιας και η παραμυθένια οπτική του σχεδίου του έσκυβε με σεβασμό στο μύθο (καταφέρνοντας να ικανοποιεί μικρούς και μεγάλους), τούτοι οι «Αργοναύτες» μετατρέπουν τη μυθολογία μας σε… πανηγύρι του τύπου «όλοι οι καλοί χωράνε».
Το σκηνοθετικό και συγγραφικό δίδυμο των Νταβίντ Αλό και Ερίκ Τοστί, που με τη μία ή την άλλη τους ιδιότητα έχουν ξαναπεράσει από τις ντόπιες αίθουσες με την «Ζουγκλοπαρέα» (2017) και τον «Πλανήτη του Γουίλι» (2019), διατηρεί κι εδώ το βλέμμα του σταθερά στραμμένο στο ανήλικο κοινό, το οποίο απαραίτητο είναι να μην έχει πιάσει διψήφιο αριθμό ηλικίας. Σε μια απεγνωσμένη τους προσπάθεια να κερδίσουν την προσοχή και των ενήλικων συνοδών, καταφεύγουν στο trick των ατελείωτων χιουμοριστικών αναφορών σε πασίγνωστα έργα του παρελθόντος, που αφενός ουδεμία σχέση έχουν με την αρχαία Ιωλκό, αφετέρου (κι ακόμη χειρότερα) ελάχιστα αστείες είναι. Από τα «Καλά Παιδιά» (1990) μέχρι τον «Τιτανικό» (1997) – αφού η ποντικίνα Πάτι από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήθελε να γίνει εξερευνήτρια, ταξιδεύοντας με…πλοίο – κι από τον «Νονό» (1972) μέχρι το τηλεοπτικό «The Α-Team» – μιας και η περίφημη τρίαινα βρίσκεται σε νησί στα ανοιχτά της Σικελίας, η δε προσπάθεια ανάκτησής της απαιτεί κόλπα περίπου…ελικοπτερικά – οι ακαταλαβίστικες για τα εξάχρονα αναφορές δίνουν και παίρνουν.
Ως ισχυρό, ανήλικο αντίβαρο σε όλα αυτά, το γαλλικό ιδρυτικό δίδυμο των studio ΤΑΤ διανθίζει την πλοκή μ’ ένα pot-pourri ελληνικής μυθολογίας, συνοδεία άφθονου Ρέι Χαριχάουζεν! Οι Κύκλωπες εναλλάσσονται με kraken και robot (!), ρίχνοντας την ίδια ώρα κλεφτές ματιές στους «Πειρατές της Καραϊβικής», καθώς ναι μεν από την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας τα χρόνια έχουν περάσει και πλην Ιάσωνα όλοι οι θαρραλέοι Αργοναύτες έχουν προ πολλού πάρει τη βάρκα για τον Άδη, όμως, όπως το ντισνεϊκό franchise έχει καλά διδάξει… και οι σκελετοί μια χαρά κουπί τραβούν σε περίπτωση ανάγκης! Η λέξη Disney, πάντως, αποτελεί το κλειδί επί το γενικότερο, καθώς πέραν όλων των σκόρπιων δανείων, η βασική σεναριακή γραμμή μοιάζει με ξεπατικωτούρα της «Βαϊάνα» (2016), με τις κατάλληλες (ασφαλώς) μυθολογικές προσαρμογές. Όπου γενναία κόρη αρχηγού φυλής της Πολυνησίας βάλτε μικρούλα ποντικίνα που αψηφά νουθεσίες και συμβουλές, όπου Νότιο Ειρηνικό βάλτε Μεσόγειο και όπου ημίθεο Μάουι βάλτε ξερόλα κάπτεν… γλάρο που τα έχει δει όλα σε θάλασσες και στεριές.
Το αληθινό κρίμα της ταινίας είναι που το δημιουργικό team δεν ποντάρει περισσότερα στην τρελή (και εντελώς ξεκάρφωτη) camp διάθεση, όπως στις σεκάνς όπου οι Θεοί του Ολύμπου παρεμβαίνουν στα γήινα δρώμενα. Είναι τόσο «αλλού» οι φάσεις με τον Δία, τον Απόλλωνα, τον Ερμή και τους υπόλοιπους, που κάνουν τις (περίπου) ανάλογες από το «Κάτω στη Γη» (1947) να μοιάζουν με διατριβές του Φάνη Κακριδή. Διάσπαρτα μουσικοχορευτικά νούμερα άμα της εμφανίσεως συμμορίας… ninja ποντικιών (όπως το διαβάζετε!), υπογραμμίζουν με τρόπο αδιαπραγμάτευτο την «τρικυμία» ευρημάτων, τα οποία σε κάθε περίπτωση και με τρόπο «μαγικό» καταλήγουν στο μόνιμο επιμύθιο όλων των animated φιλμ. Έχε πίστη στις δυνάμεις σου, κυνήγα τα όνειρά σου, αγάπα φίλους και οικογένεια, και όλα θα πάνε καλά! Ουδείς διαφωνεί (θαρρώ) με τα μηνύματα αυτά, όμως, εδώ σερβίρονται ατυχώς με τρόπο που δεν θα χαρακτηρίζαμε ευφάνταστο. Εκτός, πια, κι αν ο σεναριακός αχταρμάς εκλαμβάνεται πλέον ως δείγμα σπουδαίας έμπνευσης. Υπό αυτό το πρίσμα, το φιλμ τα δίνει όλα. Μέχρι και οι Gossip ακούγονται στο τραγούδι των τίτλων τέλους, πως αλλιώς να σας πείσουμε, δηλαδή;
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Ακόμα ένα δεύτερης διαλογής animation που ως δόλωμα για το ντόπιο κοινό μοστράρει ελληνική μυθολογία. Σημαντικό βήμα προς τα πίσω για το γαλλικό studio ΤΑΤ, σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο «Πλανήτη του Γουίλι», τόσο σε ποιότητα σχεδίου όσο και σε περιεχόμενο. Ως θέαμα κρίνεται απολύτως κατάλληλο για τα πιτσιρίκα και ως… «του γιατρού» για τους γονείς συνοδούς. Μαθαίνουμε, πάντως, πως είτε οι αρχαίοι Έλληνες είτε οι Κύκλωπες είχαν ανακαλύψει την… τυπογραφία! Κάτι είναι κι αυτό.
Νίκος Παλάτος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr