Εκπρόσωποι ενός καθαρά κοινωνικού κινηματογράφου που εστιάζει στον άνθρωπο, οι Βέλγοι αδελφοί Ζαν Πιέρ και Λικ Νταρντέν («Ροζετά», «Το παιδί») δεν χρειάζονται συστάσεις. H τελευταία ταινία τους εστιάζει στην νεαρή ηλικία και παρακολουθεί από πολύ κοντά τη σχέση ανάμεσα στη Λοκίτα (Ζοελί Εμποντού) μια έφηβη και τον Τόρι (Πάμπλο Σιλς) ένα παιδί, που έχουν καταλήξει από τα βάθη της Αφρικής στο Βέλγιο. Όπως πάντα οι Νταρντέν θέτουν στο τραπέζι μια σειρά μεγάλων ζητημάτων • η εκμετάλλευση των παιδιών του Τρίτου Κόσμου από τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους, το σημαντικότερο.
Η παιδική αθωότητα αλλά και εξυπνάδα γίνονται συντρίμμια μπροστά όχι μόνο στην αισχροκέρδεια στην οποία δεν μπορούν να αντισταθούν αλλά και τον κίνδυνο για την ίδια τους την ζωή. Οι μόνες ανάσες που αυτό το καταθλιπτικό μα ειλικρινές φιλμ παίρνει οφείλονται στην ευρηματικότητα και την ευφυία του Τόρι που παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει τα αντανακλαστικά για να βρίσκει πάντα – ή σχεδόν πάντα – λύσεις. Ο Πάμπλο Σιλς κλέβει άνετα την παράσταση με τον αυθορμητισμό του. Σύντομη σε διάρκεια στακάτη στην αφήγηση και διαρκώς επί τοις ουσίας η ταινία σε κερδίζει χάρη στην σκηνοθετική ωμότητα των δημιουργών της οι οποίοι αρνούνται να «χρυσώσουν το χάπι» για να κάνουν το χατίρι στον θεατή. Αντιθέτως από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό παραμένουν συνεπείς στο σκληρό σινεμά που δείχνουν ταγμένοι να υπηρετούν.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr