Ξερακιανός και αγέλαστος, ο Όττο (Τομ Χανκς, σε μια τυπικά καλή ερμηνεία) δίνει μικρές, καθημερινές, αναίτιες μάχες για να περιχαρακώσει τη μοναξιά του και να επιβεβαιώσει την αίσθηση δίκιου που φαίνεται να τον πνίγει ακόμα και όταν πάει στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσει δυο μέτρα σκοινί και στήνει καβγά με τον νεαρό ταμία και την ακόμη νεαρότερη βοηθό του διευθυντή για το αν θα πρέπει να πληρώσει μερικούς πόντους παραπάνω χωρίς να το επιθυμεί.
Δεν είναι θέμα χρημάτων: ένας άνθρωπος που πρόκειται να αυτοκτονήσει, σε μία από τις πολλές, κωμικά αδέξιες ή απλώς αμήχανες προσπάθειες να δώσει τέλος σε μια μίζερη, άσκοπη ζωή, δεν βρίσκει νόημα στις ευχάριστες ανθρώπινες πράξεις, γι’ αυτό και ξεσπάει σε όποιον βρει μπροστά του, ειδικά στους γείτονες που παραβιάζουν τον ιδιωτικό δρόμο μπροστά στο απρόσωπο, ολόιδιο με τα υπόλοιπα διαμέρισμά του. Οι περισσότεροι τον βρίζουν ή τον αγνοούν, εκτός από τη Μεξικανή Μαρισόλ, την έγκυο και εξαιρετικά κοινωνική νέα του «ενόχληση» που θα τον ταρακουνήσει από τις επώδυνες αναμνήσεις, δηλαδή την αβάσταχτη απώλεια της γυναίκας του ‒ η σχέση τους θα ξετυλιχτεί σε πολλά φλασμπάκ και τον ρόλο του νεαρού Όττο που ερωτεύεται παράφορα την κοπέλα η οποία ξεχνά το βιβλίο της σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό παίζει ο Τρούμαν Χανκς, γιος του Τομ.
Σ’ αυτήν τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του σουηδικού μπεστ σέλερ «A man called Ove» του Φρέντρικ Μπάκμαν, ο Όττο Άντερσον του Χανκς αρχικά θυμίζει πολύ τον Γουόλτ Κοβάλσκι του Κλιντ Ίστγουντ στο «Gran Torino», τον γκρινιάρη φωνακλά που δεν έλεγε ποτέ ευχαριστώ ή συγγνώμη και υποτιμούσε ανοιχτά το ανθρώπινο είδος, τονίζοντας την ηλιθιότητα, όποτε τη διέκρινε. Αντίθετα με τον Γουόλτ, ο Όττο δεν ενεργεί με ρατσιστικά κριτήρια αλλά μέσα από μια βαθιά πίκρα, σαν ασθένεια που εκδηλώνεται με αμυντική επιθετικότητα, και ο Γερμανο-ελβετός σκηνοθέτης Μαρκ Φόρστερ, που έχει γυρίσει Τζέιμς Μποντ και «World War Z» πριν από αυτήν τη συγκριτικά ταπεινή δραματική κομεντί, προσανατολίζεται περισσότερο στην ιαματική δύναμη της κοινότητας με ένα αποτέλεσμα εντελώς αναμενόμενο, άρτιο χειρισμό και μερικές συγκινητικές σκηνές.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr