Αν και αντιλαμβάνεσαι την ευαισθησία στις προθέσεις της σκοτσέζας σκηνοθέτριας Σαρλότ Γουέλς στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, οφείλεις να μην παραβλέψεις ότι ενώ meto«Aftersun» έχει στα χέρια της ένα γερό θέμα, την σχέση ενός πατέρα με την μικρή κόρη του, η ταινία δεν παύει να είναι κυρίως μια άσκηση ύφους στην οποία το στοιχείο της δραματουργίας φαίνεται αδύναμο.
Μπορείς να αφεθείς στην παρακολούθηση των διακοπών του πατέρα και της μικρής στην Τουρκία, όπως επίσης μπορείς να υποψιαστείς ότι αυτές ήταν και οι τελευταίες διακοπές που πέρασαν μαζί (αν και ο θάνατος δεν αναφέρεται ποτέ). Όμως στ’ αλήθεια ελάχιστα είναι αυτά που πραγματικά συμβαίνουν ανάμεσά τους (ή και ξεχωριστά) έτσι ώστε να διατηρηθεί ζωντανό το ενδιαφέρον.
Η ταινία μοιάζει να ξεφυλλίζει ένα άλμπουμ φωτογραφιών από τις διακοπές ενός πατέρα με την κόρη του. Τελεία. Τους βλέπουμε να τρώνε πρωινό, να κάνουν μπάνιο στην πισίνα, να αγναντεύουν και στην θάλασσα, να επισκέπτονται τουριστικά σημεία, να αγοράζουν χαλιά, να κάνουν πλάκες ανάμεσά τους, να αμφισβητούν ο ένας τον άλλο, να μιλούν για την μητέρα που δεν βλέπουμε ποτέ.
Κάτι πάει να γίνει όταν η μικρή ανακαλύπτει το σκίρτημα του έρωτα όμως ακόμα και αυτό δεν καλλιεργείται παραπάνω. Τελικά ότι αξίζει στην ταινία βρίσκεται στις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, της Φράνκι Κόριο και του Πολ Μεσκάλ. Η χαλαρότητα και φυσικότητα του παιξιματος τους καλύπτει τις σεναριακές αδυναμίες της ταινίας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr