Ο 30χρονοςΒρετανός Καλούμ είναι χωρισμένος και κάνει διακοπές μαζί με την 11χρονη κόρη του σ΄ ένα ξενοδοχείο στα μαγευτικά παράλια της Τουρκίας.
Με αργούς ρυθμούς, παρακολουθούμε γεγονότα και περιστατικά, γνωριμίες από την ζωή στις διακοπές ανάμεικτα με χαλαρές κουβέντες. Τυπικότατη, «καλλιτεχνική» ταινία, εξειδικευμένη για συμμετοχές σε φεστιβάλ με όλες τις αξίες της να βρίσκονται στην αισθητική πλευρά.
Στα 35 της η Γουέλς επιχειρεί και πραγματώνει μια εντυπωσιακή, αρτίστικη σκηνοθεσία με επικουρία το έξυπνο μοντάζ, την υποδειγματική φωτογραφία και την μουσική. Ο 26χρονος Ιρλανδός ηθοποιός Πολ Μεσκάλ, που θυμίζει Μέλ Γκίμπσον, είναι πολύ καλός αλλά η αποκάλυψη έρχεται από την Φράνκι Κάριο. Η σκηνοθέτιδα είδε 800 κορίτσια επέλεξε αυτή και πέτυχε το απόλυτο.
Με φωτορυθμικά φλασάκια, με πλάνα αντιστοιχίων, με χαρακτηριστικές αντιστίξεις χώρων, προσώπων, το φιλμ διακοπών μετατρέπεται σ΄ένα μελαγχολικό χρονικό του τέλους της αναπαράστασης και της απέλπιδας προσπάθειας του βλέμματος να ανακαλύψει κοινά στοιχεία συνάντησης με τον άλλον. Η ερασιτεχνική κάμερα, που αποτυπώνει τα γεγονότα, κάποιες φορές υπερκαλύπτει πρόσωπα και πρωταγωνιστεί ως η κιβωτός της απώλειας.
Να προσθέσω ότι έχουμε μια ακόμα ταινία ενηλικίωσης και μετάβασης στο άλλο; Μάλλον θα αδικούσα το φίλμ ,που ότι κι αν κάνει δεν επιθυμεί να μας κλείσει το μάτι. Αντίθετα αφήνει τα γεγονότα και τις καταστάσεις να εξελιχθούν χάρις και στην θαυμαστή και έξοχη κίνηση της κάμερας. Και σε μια έξυπνη εξέλιξη- μετάβαση, όλα είναι μέσα, όλα χωρούν και κάθε μεμονωμένη «ανακάλυψη» είναι κατακερματισμός που μόνον το σινεμά βλάπτει.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress