Πόλεμος στο νοσοκομείο
Το Νοέμβριο του 2018 η γαλλική κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο κύμα διαδηλώσεων το οποίο προς στιγμή φάνηκε να παίρνει εξεγερσιακές διαστάσεις. Όλα ξεκίνησαν μετά από απόφαση για αύξηση στην τιμή των καυσίμων κάτι που σύντομα επεκτάθηκε και σε αιτήματα που σχετίζονταν γενικότερα με την αγοραστική δύναμη των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων. Αυτό ήταν το περίφημο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, που ονομάστηκε έτσι από τα φωσφοριζέ γιλέκα που φορούσε η πλειοψηφία των διαδηλωτών. Η πρώτη μεγάλη πανεθνική διαδήλωση έγινε στις 18 Νοεμβρίου 2018 ενώ ακολούθησαν κι άλλες. Οι διαδηλωτές πλέον, εκτός των άλλων, ζητούσαν και την παραίτηση του προέδρου Μανουέλ Μακρόν. Ο τελευταίος μπροστά στο μεγάλο κύμα των διαδηλωτών δε δίστασε να ζητήσει τη δυναμική επέμβαση της αστυνομίας. Η οποία με τη σειρά της παρενέβη όπως εκείνη γνωρίζει να πράττει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης: με τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων.
Η ταινία της Κατρίν Κορσινί «Η μεγάλη ρήξη» (La fracture) είναι μια ταινία που αφηγείται τις ταραγμένε εκείνες μέρες που η λαϊκή οργή περίσσευε στους δρόμους των γαλλικών μεγαλουπόλεων. Η Ραφαέλ προσπαθεί να πείσει τη Ζουλί να μη χωρίσουν. Την ακολουθεί και στην προσπάθειά της να τη φτάσει γλιστράει και καταλήγει στο νοσοκομείο με κάταγμα στο χέρι. Σε άλλο σημείο της πόλης ο Γιαν, οδηγός φορτηγού, πηγαίνει με έναν φίλο του στη διαδήλωση. Μετά από τη βίαιη επίθεση της αστυνομίας ο φορτηγατζής τραυματίζεται σοβαρά στο πόδι από μία χειροβομβίδα κρότου λάμψης και μεταφέρεται κι αυτός στο νοσοκομείο. Και ενώ στους δρόμους του Παρισιού γίνεται το έλα να δεις στο νοσοκομείο το προσωπικό δίνει τη δική του μάχη για να τα βγάλει πέρα καθώς έχει φτάσει στα όριά του. Μέσα από τους ασφυκτικά γεμάτους χώρους του νοσοκομείου η Κατρίν Κορσινί δίνει μια ανάγλυφη εικόνα του καταρρέοντος Εθνικού Συστήματος Υγείας και της ηρωικής προσπάθειας που δίνουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτό για να το κρατήσουν όρθιο. Κι αν αυτήν η κατάσταση κάτι σας θυμίζει… πολύ καλά σας το θυμίζει! Εκεί λοιπόν, θα βρεθούν η Ραφαέλ και ο Γιαν, θα τσακωθούν, θα διαφωνήσουν, θα συζητήσουν, θα συμφιλιωθούν, θα συμφωνήσουν. Και ενώ περιμένουν υπομονετικά να έρθει η ώρα για να εξεταστούν τα επεισόδια γενικεύονται και οι συγκρούσεις γίνονται μέχρι και έξω από το νοσοκομείο. Το προσωπικό αφού προηγουμένως έχει αρνηθεί να υπακούσει σε εντολές που ζητούν τα ονόματα των τραυματιών διαδηλωτών, τώρα αψηφά για μια ακόμη φορά τις εντολές και ανοίγει τις πόρτες ώστε να διαφύγουν οι διαδηλωτές που έχουν παγιδευτεί από την αστυνομία.
Μια συγκλονιστική καταγραφή των γεγονότων σε μια ταινία που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ντοκιμαντέρ. Ο Κορσινί κινεί την κάμερά της μέσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου που είναι γεμάτοι τραυματίες. ΟΙ σκηνές μοιάζουν με πραγματικό πόλεμο. Σκηνοθετεί με ρεαλισμό τα γεγονότα στο δρόμο και, κυρίως, την κατάσταση που επικρατεί στο «υπέρ-φορτωμένο» Σύστημα Υγείας. Αναδεικνύει την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά και ανάμεσα στους τραυματίες και το προσωπικό. «Νοσηλευτές εξουθενωμένοι, ίσον ασθενείς σε κίνδυνο» γράφει ένα πανό μέσα στο νοσοκομείο. Η χαοτική κατάσταση που επικρατεί μέσα στο νοσοκομείο μεταφέρεται στους θεατές οι οποίοι γίνονται συμμέτοχοι του δράματος καθώς παρακολουθούν από απόσταση αναπνοής τα όσα συμβαίνουν.
Η σκηνοθέτιδα με την ακτιβίστικης αντίληψης και αισθητικής ταινία της καταγγέλλει άμεσα το νεοφιλελευθερισμό και την απαξίωση του δημόσιου συστήματος υγείας αλλά και του δημόσιου τομέα γενικότερα της κυβέρνησης Μακρόν. Παίρνει θέση υπέρ του κινήματος των κίτρινων γιλέκων βλέποντας όμως με κριτική ματιά τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις και της ακροδεξιάς, κάτι που θυμίζει το αντίστοιχο κίνημα των πλατειών. ‘Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος μεταξύ του Γιαν και ενός γιατρού. «Πόσο θα κοστίσει η ακτινογραφία;», ρωτά ο τραυματισμένος φορτηγατζής. «Τίποτε, είστε σε δημόσιο νοσοκομείο στη Γαλλία. Προς το παρόν είναι δωρεάν», απαντά ο γιατρός αναφερόμενος ευθέως στην απαξίωση και τα σχέδια ιδιωτικοποίησης της υγείας. Κάτι που γνωρίζει πολύ καλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Πρόκειται για μια ταινία καθηλωτική, αληθινή, πολιτική. Σκηνοθετημένη με νεύρο και ένταση, σκληρή κι ανθρώπινη η οποία αφήνει κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας που πηγάζει από την αλληλεγγύη που δείχνουν οι άνθρωποι σε ακραίες καταστάσεις. Η σκηνοθέτιδα λέει: «(…) Η ταινία μιλά για μία ολόκληρη κοινωνία που υποφέρει, για μία άρρωστη χώρα που αναζητά καταφύγιο σε δομές που ολοένα και περισσότερο δυσκολεύονται να ανταποκριθούν –κάτι που φάνηκε και στην πανδημία».
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com