Μενού

DODO - Κωνσταντίνος Καϊμάκης

Σε μια πολυτελή κατοικία που βρίσκεται λίγο έξω από την Αθήνα, εντοπίζεται από τον φύλακα του κτήματος ένα dodo, είδος εξωτικού πουλιού που έχει εξαφανιστεί εδώ και 300 χρόνια. Γύρω από το φοβισμένο και πληγωμένο πουλί συγκεντρώνονται όλα τα μέλη (συν μερικούς ακόμη απρόσμενους επισκέπτες) της πλούσιας οικογένειας που ετοιμάζονται να γιορτάσουν το γάμο της θυγατέρας. Γάμος που θα σώσει τον πατέρα της φαμίλιας από το οικονομικό αδιέξοδο που βρίσκεται.

1668 2

Ο Πάνος Κούτρας στην 5η του ταινία («Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά», «Αληθινή ζωή», «Στρέλλα», «Xenia») θέλει να τα πει όλα. Και μεταναστευτικό, και queer, και σάτιρα της νεοελληνικής κοινωνίας, και αποδόμηση της οικογένειας, και οικολογικός προβληματισμός. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια φιλότιμη και τολμηρή προσπάθεια να συνδυαστεί ο σουρεαλισμός με το συναίσθημα και το δράμα με την κωμωδία. Με το σκηνικό της πλούσιας κατοικίας να θυμίζει λίγο… «Κυνόδοντα» (αλλά με περισσότερο φως, χρώμα και χιούμορ), ο Κούτρας σκιαγραφεί μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας που προσφέρει αρκετό χαμόγελο αλλά χάνει σε δραματουργική συνοχή. Η ταινία φλυαρεί κάποιες στιγμές κινδυνεύοντας συνεχώς να πέσει πάνω σε ένα γραφικό σκόπελο, από τον οποίο γλιτώνει την τελευταία στιγμή είτε χάρη στο αψεγάδιαστο υποκριτικό ένστικτο της Καρύδη (υποδύεται τη μητέρα της οικογένειας που παρατηρεί τα πάντα αλλά σπάνια εκφράζει αυτά που αισθάνεται και νιώθει) είτε λόγω της αγάπης και τρυφερότητας, στοιχεία με τα οποία περιβάλλει ο σκηνοθέτης τους ήρωες του.

1668 7

Η ανθρωπογραφία της ταινίας κεντρίζει το ενδιαφέρον (μια τρανς, δύο πρόσφυγες, δύο οικονομικοί μετανάστες δένουν μια χαρά με τα μέλη της τακτοποιημένης οικογένειας) ως γόνιμη πρόταση μιας εναλλακτικής «οικογένειας». Η ουσία του σεναρίου εστιάζει πάντως κι αλλού. H ανάγκη της ουσιαστικής επαφής μέσω της αναζήτησης διόδων επικοινωνίας εντοπίζεται όχι μόνο στην ερωτική ένωση αλλά και στην κατανόηση του άλλου. Του διαφορετικού, του ξένου, του απόκληρου. Το κομμάτι με τους μετανάστες τους οποίους «κουβαλά» η κλειστή Μαργιέλα στο πλούσιο σπίτι της, κολλάει άψογα με τη διαδικασία συνειδητοποίησης και της αποδοχής των λαθών μιας άχρηστης ζωής από πλευράς της φαμίλιας της ηρωίδας οι οποίοι αναλώθηκαν στο κυνήγι του χρήματος και της ατομικής προβολής. Ο Κούτρας έχει έξυπνες ιδέες και σκηνοθετική συνέπεια. Όμως τα δραματουργικά επίπεδα στα οποία στοχεύει δεν φτάνουν στο αντίστοιχο πεδίο που βρίσκεται ο σατιρικός οίστρος του, όπως συνέβη για παράδειγμα στην αριστουργηματική του «Στρέλλα». 

Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr

Smart Search Module