Ολοι γνωρίζουμε ότι πολλές φορές, ιδίως όταν τον πρώτο λόγο έχει η αμηχανία, η σιωπή μπορεί να αποβεί εκκωφαντικά θορυβώδης – μπορεί να σπάσει τύμπανα όπως νιώθεις ότι συμβαίνει παρακολουθώντας την ταινία του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι «Drivemycar» (Ιαπωνία, 2021) – δαφνοστεφανομένη από πέρσι με το βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Κανών και νικήτρια φέτος στην κατηγορία του Οσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας.
Μέσα σε μια τέτοια «βοερή σιωπή» είναι βυθισμένος ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας (Χιντετόσι Νισιτζίμα) ένας αυστηρός θεατρικός σκηνοθέτης που βιώνει την απώλεια της γυναίκας του και κινείται σαν ζόμπι μέσα στο πολύβουο Τόκιο. Μαθαίνουμε κάποια πράγματα για αυτόν, όχι πολλά • κυρίως όμως, χάρη στην σκηνοθετική προσέγγιση του Χαμαγκούτσι, νιώθουμε στ’ αλήθεια στο πετσί μας την μοναξιά που του έχει επιβάλλει η απόγνωσή του. Η απόφαση του σκηνοθέτη να μεταφερθεί σε μια μικρή πόλη της Χιροσίμα προκειμένου να ανεβάσει μια θεατρική παράσταση του «Θείου Βάνια» του Αντον Τσέχοφ, δεν φαίνεται, αρχικά, να σημάνει την λύτρωσή του. Όμως ποτέ δεν ξέρεις..
Και αυτό το «ποτέ δεν ξέρεις» είναι ο κινητήριος μοχλός της ταινίας. Το αύριο είναι εκεί και μας περιμένει αλλά είναι άγνωστο • μπορεί να κρύβει μέσα του την ελπίδα, μπορεί την απελπισία. Μένει να περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί. Όμως ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης χειρίζεται αυτή την φαινομενικά απλή αλλά εν τέλει τρομερής ευαισθησίας ιστορία, σε σκλαβώνει. Η γνωριμία του σκηνοθέτη με τους ανθρώπους του θιάσου, οι πρόβες τους, όπως και η σχέση που αναπτύσσεται με μια βοηθό του (Τόκο Μιούρα), την οδηγό του κόκκινου vintageαυτοκινήτου που του έχει προσφερθεί για τις μετακινήσεις του, είναι δοχεία ποικίλων συναισθημάτων που πολύ απλά σε κάνουν να νιώθεις τόσο μα τόσο όμορφα παρακολουθώντας καταστάσεις καθημερινές και τετριμμένες.
Οι ήρωες όλων των ταινιών του Χαμαγκούτσι («Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας») ενώ δεν έχουν τίποτα το ηρωϊκό (καλά- καλά σου δίνουν την αίσθηση ότι δεν έχουν ενέργεια) καταφέρνουν και βγάζουν έναν ασυνήθιστο «παθητικό δυναμισμό» που αν μη τι άλλο προκαλεί την περιέργεια. Και όπως όλες οι ταινίες του Χαμαγκούτσι, έτσι και το «Drivemycar», μακράν η καλύτερή του, δίνει χώρο στον θεατή να την εξετάσει ως ένα μικρό αλλά υπέροχο ψυχολογικό casestudy και είναι βέβαιο ότι κάπως έτσι θα ένιωθαν και οι αναγνώστες του ομότιτλου διηγήματος του Χαρούκι Μουρακάμι το οποίο ο Χαμαγκούτσι μετέτρεψε σε ταινία διάρκειας τριών ωρών!
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr