Ένα θρίλερ με νεονουάρ αποχρώσεις που πείθει όσο φέρεται σαν μια ιστορία εκδίκησης, αλλά κουράζει όταν επικεντρώνεται σε τραβηγμένες παράλληλες πλοκές.
Ένας οδηγός μετρό προσεγγίζει ένα σταθμό όταν ένας άντρας πέφτει στις γραμμές. Στα κλάσματα που διαρκεί η πτώση προλαβαίνει να διακρίνει το πρόσωπο του αυτόχειρα και διαπιστώνει ότι πρόκειται για τον αποξενωμένο γιο του. Αποφασίζει, τότε, να ανακαλύψει τι τον οδήγησε να βάλει τέλος στη ζωή του.
Κάπως έτσι, από την πρώτη κιόλας σεκάνς, ο σεναριογράφος των "Άθλιων" Τζορντάνο Τζεντερλίνι πατάει τέρμα το γκάζι στην κλίμακα του σασπένς, υποβοηθούμενος από έναν πρωταγωνιστή όπως ο Αντόνιο ντε λα Τόρε, που γνωρίζει άριστα πώς να χειρίζεται τα αστικά θρίλερ ("Η Οργή Ενός Υπομονετικού Ανθρώπου"). Από ατμόσφαιρα, εξάλλου, η ταινία τα πηγαίνει περίφημα, υιοθετώντας ένα υποβλητικό νεονουάρ στιλιζάρισμα και συστήνοντάς μας βλοσυρούς χαρακτήρες αμφιβόλου ηθικής.
Τα προβλήματα ξεκινούν από την επιλογή του Τζεντερλίνι να επιμηκύνει βεβιασμένα τις διαστάσεις ενός σεναρίου που δεν το έχει στ’ αλήθεια ανάγκη. Οι αποπροσανατολιστικές, αν όχι τραβηγμένες, υποπλοκές (οι ντετέκτιβ, το παρελθόν του ήρωα), αντί να εμπλουτίζουν την αφήγηση, της στερούν ένταση και ρυθμό. Έτσι, μια κατά τα άλλα πειστική ιστορία εκδίκησης, "ξεφουσκώνει" θέλοντας να πει τα πάντα δίχως να ξεπεράσει τα 100 λεπτά…
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr