Η κινηματογραφική ματιά του Δημήτρη Κανελλόπουλου στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σίγουρα μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον, όχι μόνο για την ευφάνταστη πλανοθεσία που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της αλλά και για το ουσιαστικό περιεχόμενό της. Ο Κανελλόπουλος δείχνει σίγουρος «φλερτάροντας» με είδη – την ταινία «εγκλήματος», το ψυχολογικό δράμα – και χειρίζεται εξίσου καλά το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται ενταγμένη η ιστορία της ταινίας, κάπου στο ελληνικό ύπαιθρο (φαίνεται ότι η «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη έκανε μια καλή αρχή για γυρίσματα εκτός Αθηνών).
Μια μικρή αγροτική κοινωνία που καταπιέζεται από έναν τοκογλύφο και που αποφασίζει να σηκώσει ψηλά το κεφάλι στους μπράβους του, μη γνωρίζοντας, όμως, πως να το κάνει. Ερασιτέχνες είναι και παριστάνουν τους καμπόσους, ακόμα και ο macho «αρχηγός» της παρέας (Δημήτρης Λάλος) δεν ξέρει πως να χειριστεί την κατάσταση, όσο σίγουρος και αν δείχνει με το οργισμένο του βλέμμα και την καραμπίνα ανά χείρας. Εν τέλει, η μόνη φωνή λογικής της παρέας φαίνεται να προέρχεται από το πιο αδύναμο μέλος της, έναν εσωστρεφή, λιγομίλητο μπακάλη, που αγωνίζεται να διατηρήσει αλώβητο το παραδοσιακό παντοπωλείο «της γειτονιάς» που διαχειρίζεται (και να ήθελε, ο Αρης Σερβετάλης – βραβείο ΙΡΙΣ Β ρόλου – δεν θα μπορούσε να είναι πιο καλός στον ρόλο κλέβοντας βεβαίως την παράσταση).
Κατά κάποιο τρόπο αυτή η παρέα των ατζαμήδων είναι μια αντανάκλαση της ελληνικής κοινωνίας σε μικρογραφία, όλοι δείχνουν τόσο σίγουροι ότι θα τα καταφέρουν αλλά όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή της «συναδελφοσύνης», η έστω στοιχειωδώς υγιής συνεργασία ανάμεσά τους μοιάζει κυριολεκτικά με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και όλα αυτά χωρίς να απουσιάζει το χιούμορ, μαύρο βέβαια και «χολερικό», με φορείς του, κυρίως τους δύο μπράβους του τοκογλύφου, εκ των οποίων ο έμπειρος κυκλοφορεί με πατερίτσα (Λευτέρης Πολυχρόνης) και ο νέος (Γιάννης Βασιλώττος) δεν ξέρει που παν’ τα τέσσερα.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr