O Zακ Οντιάρ μπορεί αυτή τη φορά να μην κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, η συνεργασία του όμως με τις Σελίν Σιαλμά και Λέα Μισιούς απογειώνει το επίπεδο της θέασης.
Μία από τις ταινίες που έκαναν πρεμιέρα την Πέμπτη κι αξίζει της προσοχής μας είναι το “Παρίσι 13ο Διαμέρισμα”. Μεταφερόμαστε στην πόλη του Φωτός κι εξερευνούμε την ομορφιά που κρύβεται στις ανθρώπινες σχέσεις μακριά από τον πλούτο και τη χλιδή της πρωτεύουσας στη νότια πλευρά της. Εκεί στη συνοικία, “Ολυμπιάδες“, εμπνευσμένη από τα οχτώ κτίρια που φέρουν τα ονόματα πόλεων στις οποίες έγιναν Ολυμπιακοί Αγώνες θα συναντήσουμε την πρωταγωνίστριά μας ασιατικής καταγωγής, Εμιλί. Γρήγορα η πλοκή θα ξεδιπλωθεί και στο κάδρο μας θα μπουν ο Καμίλ, η Νόρα κι η Αμπέρ.
Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η ελευθερία. Η επικοινωνία κι η άμεση επαφή φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Το επίπεδο της έλξης απογειώνεται κι αγγίζει τον πύργο του Άιφελ. Μοιραία άλλοι θα ερωτευτούν κι άλλοι θα πληγωθούν. Ο σκηνοθέτης έχει την ικανότητα να δέσει την αφήγησή του με κωμικά στοιχεία και να εντάξει την ηλεκτρονική μουσική που παραπέμπει στην εποχή μας και τη νέα γενιά. Η φωτογραφία του Πωλ Γκιγιόμ κυριολεκτικά ακτινογραφεί τους αντι- ήρωές μας. Το ασπρόμαυρο φόντο δεν κουράζει τον θεατή, καθώς αυτός προσπαθεί να αντιληφθεί που οδηγεί το ντόμινο των εξελίξεων.
Οι εργατικές κατοικίες φέρνουν στο μυαλό μας το Dheepan: O άνθρωπος χωρίς πατρίδα. Την ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το 2015. Το λεπτό κοινωνικό σχόλιο δεν απουσιάζει. Γίνεται όμως με μαεστρία κι αφορά το “bullying” που δέχεται η Νόρα λόγω της ομοιότητάς της με την Αμπέρ. Από εκεί και πέρα κυριαρχούν η θεατρικότητα, η ποιητικότητα, ο λυρισμός. Δημιουργούνται πανέμορφα κάδρα, ιδανικά χρωματισμένα με έμπνευση και ζωντάνια. Ο δημιουργός συνηθίζει να βάζει ψηλά τον πήχη και να τον ξεπερνά. Θυμίζουμε ότι η προηγούμενή του ταινία ήταν ένα νεο – western, “Οι Αδελφοί Σίστερς” σε παραγωγή Netflix.
Αυτή τη φορά επιστρέφει στην Ευρώπη και εξερευνά ένα μωσαϊκό προσωπικοτήτων που όσα τους ενώνουν, άλλα τόσα τους χωρίζουν. Απεικονίζει τη Γαλλία να μοιάζει ως έναν βαθμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μία χώρα πολυφυλετική γεμάτη αντιθέσεις. Αν χρονικά σκεφτούμε πως το φιλμ προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες λίγες ώρες πριν τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές αποκτά ακόμα μεγαλύτερο βάρος. Το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι πως δε καταφεύγει στην μοιρολατρία. Παραθέτει τις εικόνες και μέσα απ΄αυτές τις σκέψεις του και αφήνει σε όλους μας να σκεφτούμε τι συμβαίνει πίσω από τις “κουρτίνες”.
Τα προηγούμενα καλοκαίρια με εξαίρεση το τελευταίο του 2021 σπάνια είχαμε στους θερινούς κινηματογράφους επιλογές τόσου υψηλού επιπέδου τόσο σε ποιότητα, όσο όμως και σε ποσότητα. Η πανδημία όμως και τα σημεία των καιρών φέρνουν μία αλλαγή του γνώριμου σκηνικού. Σας προσκαλώ επομένως να μη χάσετε την ευκαιρία και να δώσετε την προσοχή που αρμόζει σε αυτό το σπουδαίο έργο που ειδικά τους νεότερους δεν αποκλείεται να τους αγγίξει βαθιά στη ψυχή τους.
Μίλτος Τόσκας
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα olafaq.gr