Στο Σικάγο της δεκαετίας του 1950 ένας λονδρέζος ράφτης προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να γλιτώσει από το ενδο-συμμοριακό μπέρδεμα των μαφιόζων πελατών του.
Δράμα εγκλήματος που σκηνοθετείται στιβαρά από τον Μουρ και προσφέρει πολύ καλές ερμηνείες απ’ όλο το καστ. Επικεφαλής βεβαίως ο ιδιότυπα ‘χαμηλόφωνος’ Μαρκ Ράιλανς ως φαινομενικά πειθήνιος κι άκακος, αλλά βαθιά πονεμένος κι ιδιοφυής ράφτης, ενώ εξίσου συναρπαστικοί ο Ο Μπράιεν σε κόντρα ρόλο ως ευέξαπτος μαφιόζος, η Ντόιτς ως η μυστηριώδης βοηθός κι ο Φλιν, που πρόσφατα είδαμε φευγαλέα αναξιοποίητο ως Ίαν Φλέμινγκ στην «Επιχείρηση: Κιμάς», εδώ λάμπει ως ένας αδίστακτος παρανοϊκός γκάνγκστερ.
Με μια δόση από τη «Θηλιά» («Rope», Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1948), η ταινία πετυχαίνει σε πολλά σημεία της, στήνει μεθοδικά τις ανατροπές της, η εκπλήρωση των οποίων όμως βασίζεται ίσως σε υπερβολικά συμπτωματικές συνθήκες, μειώνοντας σ’ έναν βαθμό την αληθοφάνεια και την έκπληξη που προσπαθούν να δημιουργήσουν.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr