22 γυναίκες καταθέτουν αυτά που έζησαν από τη δεκαετία του 1930 έως το 1949. Αυτές οι γυναίκες είδαν τους άνδρες τους, τους αδελφούς και τις αδελφές τους, τους γονείς τους να παίρνουν τον δρόμο της φυλακής, της εξορίας, κάποτε και του εκτελεστικού αποσπάσματος. Ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, του αγώνα, πάλεψαν, ονειρεύτηκαν καλύτερες μέρες για εκείνες και τα παιδιά τους και δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται μέχρι τέλους. Υπέφεραν και άντεξαν στην περίοδο της «λευκής τρομοκρατίας» και μετέπειτα στα ξερονήσια και τις φυλακές. Αυτές οι γυναίκες πέρασαν από την αφάνεια στο προσκήνιο της Ιστορίας, συνδεόμενες με την πιο πρωτοπόρα ιδεολογία και τα πιο υψηλά ιδανικά...
Για πρώτη φορά καταγράφονται μαρτυρίες όχι μόνο από γυναίκες εργάτριες, αλλά και από οικιακές εργάτριες, που συνέβαλαν με τον δικό τους τρόπο στο κίνημα. Ο Λεωνίδας Βαρδαρός, πρωτοπόρος κινηματογραφιστής, πανταχού παρών σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες, εκεί που χτυπάει η καρδιά της εργατικής τάξης, κατέγραψε με τον φακό του αυτές τις γυναίκες σε μια περίοδο 30 χρόνων, αφήνοντας μια σπουδαία παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές αλλά και για τους νεότερους κινηματογραφιστές. Οχι μόνο για τον πλούτο και την αξία του υλικού του, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε κινηματογραφικά - με επιμονή, αγάπη και απέραντο σεβασμό - αυτές τις γυναίκες. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από τον τρόπο που του απευθύνονται, σαν να μιλούν στον πιο πολύτιμο σύντροφό τους.
Κλείνουμε με ένα απόσπασμα από την πρόσφατη συνέντευξη του σκηνοθέτη στον «Ριζοσπάστη»: «Αγαπώ όλη αυτήν τη γενιά. Αντρες και γυναίκες έκαναν την υπέρβαση και μας έδειξαν πώς πρέπει να ζούμε. Τους άκουσα και συζήτησα μαζί τους. Και όλοι αυτοί μου έδωσαν πολλά στοιχεία, ώστε να μπορώ κι εγώ να υπάρχω σαν άνθρωπος και να μπορώ να τα μεταφέρω και σε άλλους ανθρώπους και στα παιδιά μου...».
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr