Η σχέση ενός πατέρα (Τζέιμς Νόρτον) με τον ανήλικο γιό του (Ντάνιελ Λάμοντ) είναι η καρδιά αυτής της ταινίας που ενώ έχει όλες τις προδιαγραφές του δακρύβρεχτου μελό, καταφέρνει να κρατήσει μια απόσταση και να κοιτάξει κατάματα τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν από την ιστορία των δύο ηρώων.
Ο πατέρας, ένας ήρεμος, νέος άνθρωπος, ίσως όμως με «βαρύ» παρελθόν, μετρά μήνες μέχρι τον θάνατό του και η μελλοντική φροντίδα του παιδιού του αποτελεί τη μόνη του έγνοια. Όταν δεν καθαρίζει τζάμια, αναζητεί τους κατάλληλους γονείς που θα μπορούσαν να αναλάβουν το παιδί προσπαθώντας συγχρόνως να διατηρήσει ανέπαφα τα πατρικά καθήκοντά του και να μην του αποκαλύψει την αλήθεια.
Σκηνοθέτης ανθρωποκεντρικών ιστοριών με μοναχικούς ήρωες, ο Ιταλός Ουμπέρτο Παζολίνι (ανιψιός του Λουκίνο Βισκόντι) αναπτύσσει ήρεμα την εύθραυστη σχέση που κυριαρχεί στον πυρήνα της ταινίας. Χωρίς τις συναισθηματικές αφέλειες που συνήθως συναντάμε στο αμερικανικό σινεμά (η Σούζαν Σαράντον να προσπαθεί να βρει αν η Τζούλια Ρόμπερτς είναι η κατάλληλη αντικαταστάτρια για τον άντρα της στο «Η ζωή σε δύο πράξεις»), ο Παζολίνι επισημαίνει πόσο δύσκολη υπόθεση είναι τελικά αυτή η μετάθεση «πατρικών καθηκόντων». Συγχρόνως κατορθώνει να «βγάλει» συναίσθημα μέσα από απλές, καθημερινές σκηνές ανάμεσα στον πατέρα και τον γιό που χάρη στους ηθοποιούς έχουν αξιοθαύμαστη χημεία. Σκηνές όπως εκείνη στην οποία ο μικρός «αντιγράφει» τα τατουάζ του πατέρα του ζωγραφίζοντας το χέρι του με μαρκαδόρο, ή όταν τον βλέπουμε να πλένει το πλαστικό φορτηγάκι του όπως ο μπαμπάς καθαρίζει τζάμια. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι το μεγαλείο αυτής της «μικρής» αλλά ουσιαστικής ταινίας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr