H Φιλιώ Μπαλτατζή, μία ηλικιωμένη Ελληνοαμερικανίδα, σπεύδει στη Μυτιλήνη με την εγγονή της, για να συμπαρασταθεί στους Σύρους πρόσφυγες. Κανείς δεν ξέρει την καταγωγή της, κανείς δεν ξέρει ότι η Σμυρνιά γιαγιά της βρέθηκε κάποτε στο ίδιο νησί κατατρεγμένη και προσφυγοπούλα...
Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια πολυδάπανη και ιδιαίτερα ολοκληρωμένη παραγωγή, από αυτές που δεν συναντάς εύκολα στον ελληνικό κινηματογράφο. Λιτή, όπως έπρεπε, η σκηνοθετική προσέγγιση του Καραντινάκη, φωτεινή και ρομαντική η φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή, υπέροχα και προσαρμοσμένα στην εποχή τα κουστούμια και οι χώροι. Προσεγμένο πρωταγωνιστικό καστ, αποτελούμενο από Ελληνες και ξένους ηθοποιούς. Η Μιμή Ντενίση βασιζόμενη στο ομώνυμο βιβλίο και θεατρικό έργο έχει καταφέρει να φτιάξει ένα αρκετά δομημένο σενάριο, με κάποιες υπερβολές βέβαια, αλλά σχεδόν κάθε πρωταγωνιστικός ρόλος εκπροσωπεί έναν διαφορετικό φορέα της Ιστορίας.
Ανεξαρτήτως πάντως της ταινίας και επειδή η επέτειος της συμπλήρωσης 100 χρόνων από το 1922 είναι μπροστά μας και θα απασχολήσει, σίγουρα, και σε καλλιτεχνικό επίπεδο - ήδη ανακοινώθηκε από το ΥΠΠΟ ότι «όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» για το 2022 που θα είναι αφιερωμένο στη Μικρασιατική Καταστροφή - χρειάζεται οι καλλιτέχνες να στρέψουν τη ματιά τους, να διοχετεύσουν το ταλέντο και την ευαισθησία τους στην ανάδειξη των βαθύτερων αιτιών, στην αποκάλυψη των βαθύτερων συμφερόντων της άρχουσας τάξης της Ελλάδας που οδήγησαν στην καταστροφή του 1922...
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr