Στην περίπτωση της ταινίας του Τάσου Γερακίνη «Ενας ήσυχος άνθρωπος» (2020) τα πράγματα κατά μία έννοια είναι ακόμα χειρότερα, διότι ενώ εδώ υπάρχει η ιστορία, ο σκηνοθέτης είναι εντελώς ανίκανος να την διαχειριστεί με αποτέλεσμα να καλύπτει τα κενά του με γραφικά πλάνα της Φθιώτιδας όπου το φιλμ γυρίστηκε. Ο Τάκης Σακελλαρίου υποδύεται τον ήρωα του τίτλου, έναν κακόμοιρο οινοποιό με ένα τόσο μεγάλο μούσι που τον κάνει να μοιάζει με μέλος των ZZ Top, ο οποίος μέσα στα τεράστια θέματα που έχει με την κόρη του (Κατερίνα Παπαναστασάτου), με τον πρώην συμπέθερό του (Γιώργος Σουξές) και με την τοπική κοινωνία που τον σαμποτάρει, θα βρεθεί όμηρος μέσα στο ίδιο του το σπίτι, από έναν κακοποιό (Χρήστος Στρέπκος) που θέλει να διαφύγει στο εξωτερικό.
Αυτή η ταινία θα πρέπει να πάρει το Οσκαρ της πιο βαρετής, ανούσιας, εν τέλει ανόητης κινηματογραφικής ομηρίας στην Ιστορία του σινεμά. Τίποτα σε αυτήν την κατάσταση δεν πείθει και αυτή η κατάσταση είναι όλη η ….ταινία. Το ερωτικό σκέλος ανάμεσα στον κακοποιό και την κόρη του οινοποιού είναι οριακά αστείο, ο οινοποιός δεν κάνει τίποτ’ άλλο απ’ το να τρώει σφαλιάρες και ταπεινωση απ’ τον κακοποιό και ο χρόνος περνά με επαναλαμβανόμενες σκηνές που σε κάνουν να κοιτάς το ρολόι σου περιμένοντας την κλιμάκωση που δεν θα έρθει ποτέ.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr