Ενας ύμνος για την μάχιμη δημοσιογραφία, τον ακούραστο αγώνα που καταβάλλουν οι ευσυνείδητοι επαγγελματίες για την ανάδειξη της αλήθειας είναι αυτό το ντοκιμαντέρ – καταπέλτης του Αλεξάντερ Νανάου που μάλιστα κατόρθωσε κάτι μοναδικό: να κερδίσει υποψηφιότητα για το Οσκαρ τόσο καλύτερης διεθνούς ταινίας, όσο και καλύτερου ντοκιμαντέρ (έχασε και στις δύο κατηγορίες).
Mε τρομερή επιμονή και σημασία στην λεπτομέρεια, η ταινία του Νανάου καταγράφει όλα τα στάδια της έρευνας που το 2015 άρχισε από την εφημερίδα Gazeta Sporturilor προκειμένου η αληθεια να φωτίσει το σκάνδαλο που προέκυψε μετά από την πυρκαγιά του κέντρου Colectiv στο Βουκουρέστι.
Οι νεκροί ήταν 27 και οι τραυματίες έφτασαν τους 180, όμως τα ερωτήματα άρχισαν να πληθαίνουν όταν μετά την μεταφορά των τελευταίων στο νοσοκομείο, πολλοί από αυτούς πέθαναν.
Η επιμονή των ρεπόρτερ στην οποία η κάμερα του Ναναού δίνει τεράστια σημασία είχε αποτέλεσμα: όταν μια γιατρός του Νοσοκομείο Εγκαυμάτων του Βουκουρεστίου «έσπασε» την σιωπή της, άρχισε μια αλυσιδωτή αντίδραση με αποτέλεσμα να σκιαγραφηθεί ο ρόλος των κρατικών υπηρεσιών που μπλέχθηκαν στην τραγωδία και το όλο θέμα να καταλήξει σε μια ισχυρή και βάσιμη καταγγελία για την γενικότερη διαφθορά στη Ρουμανία..
Ταινίες όπως το «Colectiv» – ή μερικά χρόνια πριν το «Spotlight» του Τομ Μακ Κάρθι – μας θυμίζουν, κυρίως, ότι η έννοια «λειτούργημα» δεν είναι εντελώς άσχετη πια με την δημοσιογραφία.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr