Ένα μοντέλο, η Ιρέν Ζακόμπ, κτυπά με το αυτοκίνητό της μία σκυλίτσα και στην συνέχεια κατορθώνει να βρει τα ίχνη του ιδιοκτήτη της, ενός αγέλαστου γέρου, πρώην δικαστή, του Ζαν Λουί Τρεντινιάν. Εκείνος, χωμένος ανάμεσα σε καλώδια τηλεφώνου και μαγνητοταινίες, κάνει αυτό που έκανε μια ζωή: παρακολουθεί τα δράματα και τα μυστικά γνωστών και αγνώστων του. Ενας μοναχικός «αμαρτωλός» που προτιμά να παραμένει αμέτοχος στην κόλαση των διπλανών του.
Το τηλέφωνο, φέρνει κοντά αυτούς που βρίσκονται μακριά μας. Ο Τρεντινιάν προτιμά να παραμένει μακριά. Οχι όμως και η Ζακόμπ. Ετσι φτάνουμε στην έννοια της αδελφοσύνης: Είναι δυνατόν να «τηλεφωνήσεις» στην ψυχή ενός αγνώστου με την ελπίδα να περάσει η γραμμή; Μάλλον όχι. Η’ μήπως ναι; Ο σκηνοθέτης Κριστόφ Κισλόφσκι το είχε πει άλλωστε με την «Διπλή ζωή Της Βερόνικα»: Ορισμένες φορές η ένωση είναι ισχυρότερη μεταξύ δύο αγνώστων.
Με την «Κόκκινη», την πιό ζεστή και αισιόδοξη ταινία του (και το κύκνειο άσμα του) χαρίζει – και πάλι με πλοηγό την τύχη – μιά αρμονία, όχι μόνο στους δύο ήρωες αυτής της ταινίας, αλλά σε όλους της «Τριλογίας των χρωμάτων» (που συμπλήρωνουν οι «Μπλε» και «Λευκό»).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr