Όταν ο Τσάρλι Τσάπλιν αποφάσισε να γυρίσει την πρώτη ομιλούσα ταινία του, φρόντισε να έχει κάτι πολύ σημαντικό να πει. Και ο αψεγάδιαστος «Μεγάλος Δικτάτωρ» ήρθε σε μια στιγμή που ο κόσμος βρισκόταν σε πόλεμο, για να αποδομήσει κοφτερά τον παραλογισμό του φασισμού και τη νοσηρότητα των φυλετικών διακρίσεων, μέσω ευφυών πολιτικών σχολίων, συγκινητικών ρομαντικών σεκάνς και ξεκαρδιστικών γκαγκς.
Τα παραπάνω περιπλέκονται μαεστρικά στις διαδοχικές κωμικές παρεξηγήσεις που αντιμετωπίζει ένας ανυποψίαστος Εβραίος κουρέας, εξαιτίας της τεράστιας ομοιότητάς του με το δικτάτορα Χίνκελ (ο Τσάπλιν σε διπλό ρόλο), μια συνειδητή αναφορά στον Αδόλφο Χίτλερ. Η καρικατουρίστικη παρωδία του Φύρερ λειτουργεί άριστα ως πολιτική σάτιρα –ασυναγώνιστη η σκηνή με την υδρόγειο-μπαλόνι–, προτού έρθει ο συγκλονιστικός μονόλογος του φινάλε να σπάσει καρδιές.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr