Eνα γράμμα αγάπης του Γούντι Αλεν προς το ίδιο το σινεμά, εκείνο το σινεμά που αγάπησε και που ούτως ή άλλως έχει τιμήσει σε πολλές ταινίες του. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Ρίφκιν (Γουάλας Σον) ένας διανοούμενος συγγραφέας, πρώην καθηγητής κινηματογράφου, ο οποίος συνοδεύει την ατζέντισα σύζυγό του (Τζίνα Γκέρσον) στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν. Η εμπειρία δεν είναι από τις καλύτερες, ο Ρίφκιν δεν μπορεί να συμβαδίσει με το κλίμα των καταστάσεων, προτιμά τις βόλτες και τις σκέψεις, αναπολεί τις μέρες της δόξας και της πραγματικής τέχνης, εκείνης που καταλάβαινε και αγαπούσε.
Ο Αλεν τον παρακολουθεί με αγάπη και κατανόηση, προφανώς ο μοναχικός, ολίγον τι γκρινιάρης αλλά συμπονετικός Ρίφκιν είναι κάτι σαν alter ego του. Την ώρα που η σύζυγος παιδεύεται με τους πυρετώδεις ρυθμούς του φεστιβάλ (από τους οποίους δεν θα λείψει και το ειδύλλιο με ένα νεαρό, σνομπ Γάλλο σκηνοθέτη -Λουί Γκαρέλ), ο συγγραφέας φλερτάρει με ευγενεια με μια γιατρό (Ελενα Ανάγια).
Συγχρόνως ο σκηνοθέτης αναπολεί στιγμές από τον κλασικό κινηματογράφο, τις οποίες ξαναγυρίζει με τον δικό του τρόπο. Οι ασπρόμαυρες αναπαραστάσεις σκηνών κλασικών ταινιών που στήνει ο Αλεν (από την «Περσόνα» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν μέχρι το «Ενας άντρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς) είναι το πιο τρυφερό κομμάτι μιας συμπαθούς, σινεφίλ και ολίγον τουριστικής ταινίας, η οποία όμως έχει προβλήματα στον ρυθμό και έναν πρωταγωνιστή, τον Γουάλας Σον, που ναι μεν ταιριάζει στον ρόλο αλλά δείχνει μια ιδέα πιο κουρασμένος από όσο θα έπρεπε.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr