Την πολύ καλή ταινία «Ο θάνατος και η κόρη» που γύρισε ο Ρόμαν Πολάνσκι, με βάση το θεατρικό έργο του Άριελ Ντόρφμαν, φέρνει στο νου η νέα ταινία του Iσραηλινού σκηνοθέτη Γιουβάλ Άντλερ («The Operative», «Seduction»). Η Μάγια, μια Ρουμάνα (Ναόμι Ραπάσε), που μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, έχει φτιάξει οικογένεια (με σύζυγο και παιδί) στην Αμερική της δεκαετίας του ’50, αναγνωρίζει μια μέρα, στο πρόσωπο ενός γείτονα, του Τόμας (Τζόελ Κίναμαν), τον ναζί στρατιώτη που είχε σκοτώσει την αδερφή της και βιάσει την ίδια.
Θα τον απαγάγει και θα τον μεταφέρει στο υπόγειο του σπιτιού της, όπου αρχίζει να τον βασανίζει, στην προσπάθειά της να τον κάνει να αποκαλυφθεί, παρασύροντας στην πορεία και τον άντρα της, Λούις (Κρις Μεσίνα), ο οποίος στην αρχή αντιμετώπιζε την απαγωγή διστακτικά.
Ύστερα από ένα αρκετά καλοστημένο πρώτο μέρος, με την Μάγια να απάγει τον Τόμας, να τον δένει και να τον μεταφέρει στο υπόγειο, όπου αρχίζει να τον βασανίζει μέχρι που να της αποκαλύψει την αλήθεια, και με τον Λούις αρχικά να μη θέλει να πιστέψει τη γυναίκα του εξαιτίας των εφιαλτικών ονείρων της σχετικά με τις φρικτές εμπειρίες της από τον πόλεμο, η ταινία στρέφεται σε μια άνιση, και όχι πάντα πειστική, αφήγηση (ιδιαίτερα στο πώς ο Λούις τελικά δέχεται να τη βοηθήσει), προσθέτοντας μάλιστα και μια παράλληλη, δεύτερη ιστορία με δυο γείτονες που δεν προσφέρουν τίποτα το ιδιαίτερο στην όλη πλοκή. Με τις σκηνές ανάμεσα σε Μάγια και Λούις να είναι οι καλύτερες (στις οποίες προσδίδει μια δύναμη η πολύ καλή ερμηνεία της Νοόμι Ραπάσε), αντίθετα με την με την χωρίς ιδιαίτερη φαντασία σκηνοθεσία του Άντλερ που δημιουργεί χάσματα στο ρυθμό.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr