ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ (Επαν.) - Θοδωρής Δημητρόπουλος
Επαγγελματίας φωτογράφος βρίσκεται καθηλωμένος στο σπίτι του (έχοντας προσπαθήσει να αποσπάσει μια φωτογραφία στο μέσον της άγριας δράσης) όπου περνάει το χρόνο του κοιτάζοντας και εξετάζοντας προσεκτικά τα διαμερίσματα –και τις ζωές– των γειτόνων της απέναντι πολυκατοικίας. Όταν αρχίζει να υποπτεύεται πως ένας άντρας ίσως έχει δολοφονήσει τη σύζυγό του, ζητά τη βοήθεια της φασιονίστα κοπέλας του για να λύσουν το μυστήριο.
Η ταινία ξεκινά με ένα αφ’υψηλού καδράρισμα στο κάθιδρο μέτωπο του Τζέιμς Στιούαρτ, υπογραμμίζοντας πως πρόκειται για μια ταινία που μπορείς σχεδόν να νιώσεις την αφόρητη ζέστη της, και στην οποία τα πάντα έχουν να κάνουν με την παρατήρηση – με μια κάμερα που κοιτάζει δίχως σταματημό και έλεγχο, και για τις λεπτομέρειες της εικόνας που λένε πάντα μια (κάποια) ιστορία. Ιστορίες σαν αυτές που γεννά ο φωτογράφος καταναλώνοντας στιγμιότυπα ζωών σα να επρόκειτο για ζάπινγκ στην τηλεόραση ή για σκρολάρισμα στην κεντρική σελίδα του Netflix, όπου επίσης κάθε ιστορία, κάθε «παράθυρο» ζωντανεύει προσωρινά όσο το βλέμμα μας βρίσκεται πάνω σε αυτό, μέχρι να σκρολάρουμε στο επόμενο.
Μια εκπληκτικά μοντέρνα ταινία πάνω στις αφηγήσεις που δημιουργούμε και που μας καθηλώνουν, παιγμένη με μια μαεστρική αίσθηση σασπένς, χιούμορ και χαρακτήρα. Κάθε άνθρωπος που παρελαύνει από την οθόνη έχει ιστορίες πίσω του (γιατί καθώς κι εμείς τους κοιτάμε, καλούμαστε να τους εμπλουτίσουμε), με το κεντρικό πρωταγωνιστικό τρίο των Τζέιμς Στιούαρτ, Γκρέις Κέλι και Θέλμα Ρίτερ να γίνονται πρώιμοι true crime θεατές / αφηγητές. Τζέφ, άσε τη φωτογραφία και πιάσε τα πόντκαστ!
Η κάμερα του Χίτσκοκ κινείται σα να ήταν βλέμμα (δεν ξεχνάμε εξάλλου στην φοβερή σκηνή κλιμάκωσης του φιλμ πώς το κάδρο κυριολεκτικά γίνεται το αποσβολωμένο βλέμμα του «κακού»), σε μια αποστομωτική περίπτωση τεχνικής και φόρμας που ναι μεν δε σταματούν διαρκώς να προκαλούν την προσοχή του θεατή (και να προσκαλούν τις αναγνώσεις), αλλά και που έχουν ως αποτέλεσμα ένα διαβολεμένα διασκεδαστικό κατασκεύασμα όπου η φόρμα είναι τελικά η ίδια η ιστορία. Σαν τον ίδιο τον Τζεφ του Τζέιμς Στιούαρτ, έτσι κι η κάμερα, κι έτσι και εμείς, κυνηγάμε τελικά το πιο άγριο πλάνο χρησιμοποιώντας την εικόνα για να βουτήξουμε στο μέσον της δράσης. Από μακριά. Κοιτώντας.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr