ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Λίγα χρόνια μετά την «Winona», που παραμένει η καλύτερη του ταινία, ο The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) σκηνοθέτησε το «Πολύδροσο» που με φόντο την περιοχή του τίτλου, για την οποία μαθαίνουμε πολλά από έναν αφηγητή που δεν βλέπουμε ποτέ, «αναλύει» μια αρκετά περίπλοκη σχέση μάνας – κόρης. Η Σοφία Κόκκαλη και η (πολύ καλή) Βίκυ Καγιά κρατούν τους αντίστοιχους ρόλους: τις παρακολουθούμε να δηλώνουν την αστείρευτη αγάπη της μίας προς την άλλη αλλά και να τσακώνονται για ασήμαντες αφορμές, να βλέπουν μαζί παλιές ταινίες στο βίντεο, να χορεύουν σαν παιδιά στο σουπερμάρκετ.

Πολλές φορές η μάνα συμπεριφέρεται σαν κόρη και το αντίθετο, εξάλλου κάποια στιγμή ακούμε την κόρη να λέει ότι «η εικόνα της νεότητας της μαμάς μου, είναι αυτή που νόμιζα ότι ήταν η εικόνα της δικής μου νιότης». Ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει αυτή την σχέση με αγάπη και σεβασμό, αφαιρετικά αλλά συγχρόνως ποιητικά. Δεν είναι εύκολο να βρεις την άκρη στο μυστήριο που πλανάται στην ατμόσφαιρα, ιδίως  όταν ακούμε φράσεις όπως «δεν ήρθες στην κηδεία μου» (μάνα) και «θα έρθω στα γενέθλιά σου» (κόρη). Χωρίς ακριβώς να ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, η ταινία δεν σου ζητά να την παρακολουθήσεις δίνοντας σημασία στην στρωτή αφήγηση αλλά σαν μια ιδιαίτερη κινηματογραφική εμπειρία όπου άνθρωποι τρυφεροί κινούνται σε έναν όχι τρυφερό κόσμο.

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr