ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ - Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το Πολύδροσο ακολουθεί την ιστορία μιας Σοφιάς και μιας άλλης Σοφίας. Μητέρα και κόρη. Η κόρη επιστρέφει στο Πολύδροσο για να φροντίσει την μητέρα της που είναι άρρωστη, αλλά στη γειτονιά εκείνη βρίσκει να την περιμένουν όσα κάποτε την έδιωξαν μακριά. Φαντάσματα του παρελθόντος τις στοιχειώνουν όμως η τρυφερότητα διαπερνά τον χρόνο.
Η Σοφία Κόκκαλη κι η Βίκυ Καγιά (πραγματικά εξαιρετική στο ρόλο) πρωταγωνιστούν στους δύο κεντρικούς ρόλους και μοιάζουν σα να έπαιζαν από πάντα η μία δίπλα στην άλλη. Στοιχείο απαραίτητο για ένα τέτοιας υφής φιλμικό εγχείρημα δίχως αυστηρή πλοκή και χαρακτήρες συμβατικής δραματουργίας. Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) δημιουργεί άλλο ένα αυτόνομο φιλμικό σύμπαν, από αυτά που χτίζει κάθε ταινία του – εκεί όπου ένα μέρος, μία τοποθεσία, μία συνθήκη, είναι ικανά να γεννήσουν έναν γαλαξία συναισθημάτων και αναμνήσεων.
Το Πολύδροσο είναι επομένως όχι τόσο μια συγκεκριμένη, κυριολεκτική περιοχή (αν και είναι φυσικά, και μια περιοχή την οποία μοιράζονται ο Βούλγαρης με τις δύο πρωταγωνίστριές του) όσο περισσότερο μια αίσθηση, μια συναισθηματική και νοσταλγική κατάσταση. Ένα άλμπουμ αναμνήσεων, περασμένο μέσα από ένα φίλτρο ζεστών φλου αποχρώσεων, και με στιγμές που διαχέονται μεταξύ τους ασχέτως του αν είναι παρόν ή παρελθόν, αν είναι αναμνήσεις ή φόβοι, αν είναι στιγμές ή όνειρα.
Οι πιο δυνατές στιγμές του φιλμ είναι εκείνες που, λειτουργώντας πάνω σε μια κατάσταση αοριστίας, θέτουν τις δύο ηρωίδες αντιμέτωπες με τις αναμνήσεις τους ή με το πέπλο της απώλειας, σα να μην υπάρχει τελικά διαφορά. Μια συζήτηση από καρδιάς, ένας μονόλογος από μια οντότητα από έξω, εκεί ψηλά – ο Βούλγαρης πάντοτε ήταν ένας απίστευτα συναισθηματικός κινηματογραφιστής, και στο Πολύδροσο συναντάμε μερικές από τις πιο έντονες μεμονωμένες στιγμές της φιλμογραφίας του. Οι οποίες δυστυχώς δεν εναλλάσσονται με ιδανική αίσθηση ροής, ενώ η κεντρική του προσέγγιση δεν προσφέρει αληθινό πλούτο ιδέων, με αποτέλεσμα μια επαναληψιμότητα, ένα κατα τόπους αδιέξοδο.
Είναι παρόλαυτά μια πανέμορφο, δοτική ταινία που δίχως να αποφεύγει τις κοιλιές, χαρακτηρίζεται τελικά από μια αφοπλιστική συναισθηματικότητα που απλώνεται στην οθόνη σαν χάδι και δίχως να λειτουργεί εκβιαστικά. Δύσκολη αυτή η ισορροπία.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr