ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ - Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η Λου (Κρίστεν Στιούαρτ, μια ηθοποιός-auteur που βρίσκει διαρκώς νέους τρόπους να αναδείξει την σωματική ένταση της επιθυμίας) είναι μία μοναχική μάνατζερ γυμναστηρίου που ερωτεύεται με πάθος την Τζάκι, μία φιλόδοξη μπόντι μπίλντερ που θέλει να φτάσει στο Βέγκας για ένα διαγωνισμό body building για να μαγέψει τους πάντες. (Η Κέιτι Ο’ Μπράιαν στο ρόλο, θα τη δούμε πολύ στο μέλλον. Αυτός όμως ο έρωτας πυροδοτεί μια αλυσιδωτή έκρηξη αποκαλύψεων και βίας μέσα στην μικρή κοινότητα και στην ίδια την οικογένεια της Λου που ζει πάνω σε ένα λόφο από θαμμένα, εγκληματικά μυστικά.

Μετά το δυνατό ντεμπούτο τρόμου “Saint Maude”, η σκηνοθέτης Ρόουζ Γκλας επιστρέφει με μια δεύτερη ταινία στην οποία επιχειρεί φαινομενικά να βάλει μέσα όσες περισσότερες ιδέες και εμμονές κρύβει μέσα της, σε αντίθεση με το αρκετά πιο οριοθετημένο πρώτο φιλμ της. Ο ίδιος αυτός ο μαξιμαλισμός μπορεί να ενθουσιάσει ή να διώξει τον θεατή, εξ ου και πρόκειται για φιλμ γεννημένο εν γνώσει του για εντελώς διαφορετικές αντιδράσεις σε αυτό. Έχει στην κατασκευή του και στην απόδοσή του κάτι το άφοβο, κι αυτή η τόλμη μπορεί να σε συνεπάρει.

Η Γκλας καδράρει διαρκώς σώματα, και κάθε διαδικασία του φιλμ περνάει μέσα από αυτά. Βλέπουμε σώματα να έλκονται, να ερωτεύονται, να τρομάζουν – και τα βλέπουμε και να διαλύονται. Παρά την τρυφερότητα στις ρομαντικές ρίζες της, η ταινία δεν φοβάται να αγκαλιάσει τα exploitation και pulp στοιχεία της, τόσο στην σχετικά νεο-νουάρ εγκληματική πλευρά των πραγμάτων, όσο όμως και στην αισθηματική. Αυτό δίνει στην ιστορία, παρά τα αισθητικά ακραία στοιχεία της, μια εσωτερική αρμονία που δεν φτηναίνει το ρομάντσο και τους χαρακτήρες, αλλά ίσα ίσα τις τοποθετεί μέσα σε ένα pulp σύμπαν όπου τα πάντα είναι ακραία, αιχμηρά και μεγάλα.

Η ταινία ξεκινά μέσα από τα μάτια της Λου –όταν κοιτάζει με πόθο την Τζάκι– και καθώς επιθετικά οράματα ενός κρυμμένο τρόμου αρχίζουν να εισβάλλουν στη μνήμη της (με έναν Εντ Χάρις άμεσα καλτ, αλλά και τρομακτική, φιγούρα), ο κόσμος αρχίζει να μεγαλώνει. Οι διακλαδώσεις μιας μικρής κοινωνίας που διαφυλάσσουν μια ένοχη ισορροπία κάνουν την αληθινή απόδραση σχεδόν αδύνατη. Όμως το ρομάντσο που ξεκινά είναι ορμητικό, γεμάτο ακρότητες και μεταπτώσεις, και μια βία που ακροβατεί ανάμεσα στο camp και το αγωνιώδες. Όμως η Γκλας δεν ξεχνά ποτέ ούτε το επίκεντρό της (είναι πάντα αυτός ο, γουέλ, ματωμένος δεσμός της Λου με τη Τζάκι) ούτε και τη σωματικότητα της ιστορίας της. Ύστερα από μια απίστευτη έξαρση βίας, η Τζάκι μοιάζει να γεμίζει όλο το κάδρο και προοικονομώντας έτσι τον τρόπο που ολοκληρώνεται η ιστορία.

Μα η διαφορά –και το όλο στοίχημα αυτού του τολμηρά στιλιζαρισμένου ρομάντσου– είναι τελικά το κατά πόσο η Λου θα διεκδικήσει τον δικό της χώρο μέσα στο κάδρο. Η Λου που μοιάζει διαρκώς σιωπηλή, μαζεμένη, είναι εκείνη που κάνει πάντα πέρα, εκείνη που απομακρύνεται από τις καταστάσεις, και που μέσα από την επαφή με ένα larger than life αντικείμενο του πόθου, μαθαίνει πώς να κάνει τον χώρο (και) δικό της. Στην πορεία, η ταινία αναζητά και ανακαλύπτει την έκσταση σε κάθε της έκφανση – σεξουαλικά, επαναστατικά, συναισθηματικά και, ναι, σωματικά.