ΑΦΡΙΝ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΠΛΗΜΜΥΡΑΣ, Η - Παυλίνα Αγαλιανού
Με φόντο τα υπό εξαφάνιση νησιά κατά μήκος του επικίνδυνα φουσκωμένου ποταμού Βραχμαπούτρα στο Μπανγκλαντές, το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει τον γενναίο αγώνα της 12χρονης Αφρίν, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο που πολιορκείται από τις ανελέητες δυνάμεις της φύσης. Οταν το σπίτι της βουλιάζει από τις πλημμύρες, η Αφρίν εκτοπίζεται με τη σχεδία της στην Ντάκα, μια μητρόπολη που σφύζει από ζωή. Εκεί θα αναζητήσει τον πατέρα της ανάμεσα σε αμέτρητους κλιματικούς πρόσφυγες και θα ξεκινήσει το δικό της ταξίδι ενηλικίωσης.
Γυρισμένο κατά τη διάρκεια πέντε ετών, είναι ένα εντυπωσιακό docudrama, δηλαδή στο μεταίχμιο μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας. Ο σκηνοθέτης πραγματικά εντυπωσιάζει με τα πλάνα του, την επιμονή και την υπομονή του να γυρίσει την ταινία του σε τόσο αντίξοες και βάρβαρες συνθήκες, τις συνθήκες στις οποίες ζουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, στις πιο δυσπρόσιτες περιοχές του πλανήτη. Ο Ράλλης με τον φακό του καταγράφει αυτόν τον ατέρμονο αγώνα επιβίωσης στο πρόσωπο ενός μικρού ορφανού κοριτσιού, χωρίς περιττούς διάλογους, με ποιητική κινηματογράφηση. Πραγματικά αναρωτιέται κανείς πόσο «ποιητική» μπορεί να χαρακτηριστεί η κινηματογράφηση σε αυτές τις συνθήκες και, παράλληλα, γεννιέται το «ρητορικό» ερώτημα πώς μπορεί ο φακός να βλέπει αυτό το κορίτσι να παλεύει και απλώς να αφήνεται να το κινηματογραφεί. Σίγουρα η εθνογραφική απεικόνιση που επιχειρείται είναι ένας τρόπος να μάθουμε μέσα από τα μάτια του την ιστορία των εκατομμυρίων εκτοπισμένων της περιοχής. Ομως φταίει η κλιματική αλλαγή για τη φτώχεια, την εγκατάλειψη, την εξαθλίωση των λαών; Και εδώ αρχίζει η θεμελιώδης ένσταση σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο αλλά και τη διαχείριση της μορφής. Γιατί ζουν αυτοί οι άνθρωποι στα χαμόσπιτα μέσα στις λάσπες, στην απόλυτη ένδεια, με κίνδυνο της ζωής τους; Πώς αφήνονται όλα αυτά τα παιδιά έρμαια των συνθηκών; Ποιος έχει την ευθύνη για εκείνα; Τι είναι αυτή η κλιματική αλλαγή και πώς κορυφώνεται; Το 2024 οι άνθρωποι δεν μπορούν να προστατευτούν από τις πλημμύρες; «Τις πταίει»; Αυτό το «ποιος φταίει» δεν το βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ, ούτε καν υπονοείται. Ωραία και μαγική η απεικόνιση, αλλά όταν δεν αναδεικνύει τα αίτια είναι απλώς τροφή για τα μάτια και όχι για σκέψη.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr