Τα Χριστούγεννα του 1970 ο καθηγητής αρχαίας ιστορίας σ’ ένα αμερικανικό οικοτροφείο αναλαμβάνει να προσέχει τους μαθητές που δεν έφυγαν για διακοπές. Στην πορεία μένει μόνο με έναν απ’ αυτούς και την υπεύθυνη της κουζίνας, και μεταξύ των τριών τους αναπτύσσεται μια επεισοδιακή, αλλά θεραπευτική σχέση. Κομεντί που κέρδισε δικαίως δύο Χρυσές Σφαίρες για τις ερμηνείες του Τζιαμάτι και της Ράντολφ, οι οποίοι είναι επίσης υποψήφιοι για Όσκαρ, όπως είναι και το πρωτότυπο σενάριο του Ντέιβιντ Χέμινγκσον, το μοντάζ του Κέβιν Τεντ, αλλά κι η ταινία συνολικά ως καλύτερη της χρονιάς.
Παρά το κρύο που διαπερνάει τις σκηνές, αυτή είναι μια από τις πιο ζεστές ταινίες της χρονιάς. Η μοναξιά είναι ένα από τα θέματα που διατρέχουν τη φιλμογραφία του Πέιν, με ιδανικά παραδείγματα τα «Σχετικά με τον Σμιντ» («About Schmidt», 2002) και «Νεμπράσκα» («Nebraska», 2013). Εδώ τη συμβολίζει με το χιόνι που περιβάλλει τους χαρακτήρες και την προσεγγίζει ξανά με τη γνώριμη μελαγχολία και τρυφερότητά του, χωρίς να ωραιοποιεί τους ήρωες, αλλά με το να τους αγαπάει γι’ αυτό που είναι. Αναγνωρίζοντας και διασκεδάζοντας τα φυσιογνωμικά και χαρακτηρολογικά ελαττώματά τους, τις ατυχίες, τις αποτυχίες και τα επιτεύγματά τους, χωρίς καμιά κοινότοπη σπουδή να τους χαρίσει επιβεβαιωτικό τέλος.