Μενού

ΧΩΡΙΚΟΙ, ΟΙ - Γιάννης Γκακίδης

1833 2

Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα στο Λόπτσι, ένα χωριό στην Πολωνία. Παρακολουθούμε τη ζωή των χωρικών στο διάστημα των τεσσάρων εποχών. Η Γιάγκνα, μια όμορφη κοπέλα, υποχρεώνεται να παντρευτεί τον κατά πολύ μεγαλύτερό της χήρο και πλούσιο Βορίνα και ενώ είναι τσιμπημένη με τον γιο του Αντέκ. Στον κλείσιμο του προξενιού η μητέρα της μεριμνεί να δοθούν ως προίκα 24 στρέμματα από τα καλύτερα χωράφια του Βορίνα στην Γιάγκνα. Η Γιάγκνα θα βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα όχι μόνο από την οικογένεια του γαμπρού, καθότι υπάρχει έννομο συμφέρον, αλλά και όλου του χωριού. Και όπως γνωρίζουμε από την λαϊκή ρύση, «μικρό χωρίο, κακό χωριό».

Πρόκειται για το μυθιστόρημα του Βάντισλαβ Στάνισλαβ Ρέιμοντ που, το 1924 βραβεύτηκε με Νόμπελ, απέναντι σε Τόμας Μαν και Μπέρναρντ Σώ. «Οι Χωρικοί» είναι ένα επικό μυθιστόρημα, αφού πέρα από τις προσωπικές αγωνίες, οικογενειακές διαμάχες και τον αντιπροσωπευτικό τρόπο ζωής εκείνης της εποχής στην Πολωνία της υπαίθρου περιλαμβάνει, καταγράφει και το πολιτικοκοινωνικό κομμάτι με την δυναμική υπεράσπιση των αγροτικών δικαιωμάτων απέναντι στους εκμεταλλευτές του δάσους.

Το δίδυμο των  Ντορότα Κομπιέλα-Βέλχμαν και Χιου Βέλχμαν μας είναι γνωστό από το «Loving Vincent» με τη συγκεκριμένη τεχνοτροπία animation, τεχνική που χρησιμοποιεί  κι εδώ. Πρώτα γυρίζεται η ταινία με ηθοποιούς και στη συνέχεια με το χέρι ζωγραφίζονται όλα καρέ-καρέ. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι η εικόνα που, πραγματικά θυμίζει ζωγραφική παρά την εγνωσμένη καρικατουριστική όψη του animation.

Η θέαση γενικά, άλλοτε θυμίζει κανονικό φιλμ και άλλοτε πίνακες ζωγραφικής. Καταφέρνει να δώσει το ονειρικό και το ποιητικό, ειδικά στην αποτύπωση της φύσης και στο πέρασμα από εποχή σε εποχή. Ωστόσο κάποιες φορές η ζωγραφική με χαρακτηριστικά εξπρεσιονιστικά, λειτουργεί σαν αποστασιοποίηση, υπενθυμίζοντας στον θεατή πως βλέπει μυθοπλασία. Το δίδυμο των πολωνών σκηνοθετών αξιοποιεί άριστα την εικαστική του γνώση, για να μας δώσει κάτι το διαφορετικό αισθητικά, προβάλλοντας από την μια τη δύναμη της εικόνας ως εικαστικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως να υστερεί σε αφηγηματική συνέχεια.

Μάλιστα στην εποχή της κυριαρχίας των κομπιούτερς και της δυναμικής έλευσης της Τ.Ν, είναι αξιέπαινες τέτοιες προσπάθειες. Η ταινία προτείνετε για Όσκαρ από την Πολωνία, όπως και οι προηγούμενη ταινία πριν 5 χρόνια. Ως προς την ιστορία, εκείνο που, για ακόμη μια φορά ξεχωρίζει, είναι η ανάγκη του ανθρώπου για επιβεβαίωση, μέσα από την υποβάθμιση του άλλου. Τελικά πάντα υπάρχει ένα σκαλί κάτω από εμάς και το γεγονός ότι δεν βρισκόμαστε σ’  αυτό, συχνά είναι αρκετό για να αισθανθούμε κάπως καλά, ή να ανεχτούμε τον εαυτό μας. Ο εκάστοτε αποδιοπομπαίος τράγος, δίνει άλλοθι στην κοινωνία να συνεχίσει στα μονοπάτια του χειρότερου.

Γιάννης Γκακίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress

Smart Search Module