ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΜΠ, Η - Κουταλάς Ανδρέας
Τοποθετημένο σε μια πόλη στη βόρεια Αγγλία που πλήττεται από την οικονομική κρίση και στην οποία η φιλικότητα δοκιμάζεται, όταν η άφιξη μιας ομάδας Σύριων προσφύγων προκαλεί την εμφάνιση ξενοφοβικών συμπεριφορών στους κατοίκους της, είναι το θέμα της νέας ταινίας του Κεν Λόουτς που γι' ακόμα μια φορά συνεργάζεται με τον σεναριογράφο Πολ Λάβερτι.
Ο βασικός άξονας της ταινίας είναι οι κάτοικοι της περιοχής που συχνάζουν στην παμπ όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της δράσης, όπου άλλοι είναι είτε πολύ καλοί είτε πολύ κακοί κι οι περισσότεροι αφηγούνται τις ατυχίες και τα δράματα τους μπροστά στην κάμερα. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι το εργαλείο που χρησιμοποιεί ο Λόουτς για να απλοποιήσει ένα σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα προσπαθώντας να βρει λύσεις σε αυτό. Όλα αυτά τα προβλήματα της περιοχής και των ανθρώπων αναβιώνουν με την εμφάνιση των Σύριων προσφύγων όταν ο ρατσισμός δηλητηριάζει τους Άγγλους που σιγά-σιγά κυριεύονται από την έλλειψη αλληλεγγύης, καθώς βιώνουν ολοένα και πιο επισφαλείς καταστάσεις όταν τα σπίτια της περιοχής υποτιμώνται για ν' αγορασθούν από διεθνή κεφάλαια.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο ιδιοκτήτης μιας παλαιάς παμπ επιδιώκει να χτίσει γέφυρες μεταξύ των ντόπιων και των προσφύγων, χρησιμοποιώντας τους λίγους πόρους που του έχουν απομείνει. Αυτή η παμπ είναι το τελευταίο στέκι που έχει διασωθεί στην περιοχή όπου μπορούν να παρευρεθούν οι ντόπιοι και είναι το μόνο κατάλοιπο των παλιών καλών εποχών.
Καταλύτης σε όλο αυτό το σκηνικό είναι η Γιάρα, μια Σύρια πρόσφυγας με πάθος για τη φωτογραφία, που έρχεται διαρκώς σε σύγκρουση με αρκετούς από τους κατοίκους της περιοχής. Αν και δεν έχει τη δύναμη, του "Εγώ. ο Ντάνιελ Μπλέικ" (2016), η ταινία διαθέτει δυνατές αλλά και χλιαρές στιγμές, δημιουργώντας το κατάλληλο συναισθηματισμό ωστέ να χαλαρώσει την ένταση της αφήγησης. Το σενάριο του Λάβερτι δεν διαθέτει μεγάλες εκπλήξεις, ενώ η σκηνοθεσία του Λόουτς είναι αθόρυβα αποτελεσματική.
Για μια ακόμα φορά κινούνται σε γνώριμα θέματα και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν κοινωνικά ζητήματα βαθιά ριζωμένα στην εποχή μας και να τα μεταφέρουν στην οθόνη. Η αισιοδοξία της ταινίας μπορεί να αγγίξει τους θεατές, δεν καταφέρνει όμως τελικά να φτάσει σε βάθος στο καυτό αυτό πρόβλημα.
Ανδρέας Κουταλάς
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα popitandmovieon.blogspot.com