ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΜΠ, Η - Παυλίνα Αγαλιανού
Το «Old Oak» (Παλιά Βελανιδιά) είναι ένα ιδιαίτερο μέρος. Είναι η τελευταία παμπ, ο μοναδικός δημόσιος χώρος που έχει απομείνει σε μία κοινότητα πρώην ανθρακωρύχων που παρακμάζει εδώ και 30 χρόνια. Ο ιδιοκτήτης, TJ Ballantyne, παλεύει να την κρατήσει ανοιχτή και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η παμπ γίνεται αντικείμενο έριδας μετά την άφιξη προσφύγων από τη Συρία. Στο μεταξύ, μία απρόσμενη φιλία ανθίζει ανάμεσα στον TJ και μία νεαρή Σύρια, την Yara. Θα μπορέσουν να βρουν έναν τρόπο ώστε οι δύο κοινότητες να καταλάβουν η μία την άλλη;
Αυτήν τη βδομάδα πηγαίνουμε στο σινεμά να αποτίσουμε φόρο τιμής στην τελευταία ταινία (όπως φημολογείται) του τεράστιου σκηνοθέτη του κοινωνικού κινηματογράφου Κεν Λόουτς, σε σενάριο του εξίσου σπουδαίου Πολ Λάβερτι. Αν αυτός είναι ένας αποχαιρετισμός στα όπλα του δικού μας Λόουτς, ακόμα κι αν δεν την θεωρούμε το αδιαμφισβήτητο αριστούργημά του, ακόμα κι αν διαφωνούμε σε πτυχές της, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο Λόουτς εδώ μοιάζει να μας αφήνει μια γλυκιά προσευχή, μια γεμάτη αγάπη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ελπίδα παρακαταθήκη, σε περίπτωση που δεν συναντηθούμε ξανά στη μεγάλη οθόνη.
Οπως πάντα, η θεματική του είναι η εργατική τάξη που δεν είναι όπως «ιδανικά θα την επιθυμούσαμε». Eχει τις αντιφάσεις της, τα πισωγυρίσματά της, δείχνει το σκληρό της πρόσωπο που ουσιαστικά στρέφεται εναντίον της. Μια εργατική τάξη που δεν γνωρίζει τη δύναμή της, δεν αντιλαμβάνεται ότι εκείνη παράγει τον πλούτο, δεν στρέφεται ενάντια σε αυτόν που πραγματικά της φταίει, το κεφάλαιο. Επιλέγει να μιλήσει για το Μεταναστευτικό, σε ένα κατεστραμμένο χωριό από τη βάρβαρη επίθεση της Θάτσερ στους ανθρακωρύχους. Χρησιμοποιεί το παρελθόν με τις μεγαλειώδεις απεργίες τους για να δείξει τον δρόμο της αντίστασης στο σήμερα. Σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές οι απεργοί μαγείρευαν και έτρωγαν όλοι μαζί. Αυτό επιλέγουν να κάνουν οι ήρωές του στο σήμερα, να προβάλουν τη συλλογικότητα ως αντίδοτο στον ρατσισμό. Οχι, δεν σου φταίει ο μετανάστης που δεν έχεις δουλειά, Υγεία, Παιδεία, στέγη, αυτός που φταίει βρίσκεται ψηλά και έχει όνομα, λέγεται καπιταλισμός και δεν είναι ανίκητος, αρκεί να συνειδητοποιήσεις τη δύναμή σου.
Στον βασικό κορμό της ιστορίας τοποθετεί τους Σύρους μετανάστες που έρχονται κυνηγημένοι στο κατακερματισμένο χωριό. Ο τρόπος που περιγράφει το γιατί αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες έχει μια ιδιαίτερα προβληματική εξήγηση, «ξεχνάει» τι θύελλες έσπειρε η λεγόμενη Αραβική Ανοιξη... Ξεχνώντας όμως αυτό δεν μπορεί να δει καθαρά τη μεγάλη εικόνα, τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οδήγησαν έναν λαό να μη γνωρίζει πόσες δεκάδες εθνικότητες έχουν οι βόμβες που έπεσαν στο κεφάλι του... Ας μην αφήσουμε όμως αυτήν τη διαφωνία να επισκιάσει όλα όσα έχει να μας πει.
Εμείς δεν αποχαιρετάμε τον Λόουτς ακόμα, κι αν είναι να τον αποχαιρετήσουμε θα είναι μόνο με μια τεράστια υπόκλιση κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για το σπουδαίο σινεμά που μας έδωσε.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr