ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε στον κινηματογράφο ο Κέισι Αφλεκ (είχε προηγηθεί το ψευδοντοκιμαντέρ για τον Χοακίν Φίνιξ «I’m still here» πριν από δέκα χρόνια), κρατά για τον εαυτό του τον κεντρικό ρόλο ενός αφοσιωμένου (και απελπισμένου) πατέρα, ο οποίος προσπαθεί να προστατεύσει το παιδί του (εξίσου καλή η Ανα Πνιόφσκι).

Ολα αυτά σε μια δυστοπική, κατεστραμμένη κοινωνία, μέσα από την οποία, όμως, ο Αφλεκ βρίσκει τρόπους για να φωτίσει μια «μαύρη» ιστορία με τη λάμψη μιας γνήσιας αγάπης. Δεν μαθαίνουμε πώς ακριβώς προέκυψε ο ιός που οδηγεί στον θάνατο τις γυναίκες, ούτε και το πώς η Ραγκ (Πνιόφσκι) κατάφερε να γλιτώσει. Ο κίνδυνος παραμονεύει διαρκώς, όμως με την ατσαλένια αγάπη του ο πατέρας είναι ο μόνιμος προστάτης του παιδιού.

Το αποτέλεσμα είναι μια έντονων συναισθημάτων ταινία περιπλάνησης, στην οποία ξεχωρίζουν οι καλά δουλεμένες σκηνές πατέρα – κόρης: είτε όταν τσακώνονται για το αν το κορίτσι θα πρέπει ή όχι να φορέσει φουστάνια, είτε ενώ ανταλλάσσουν παραμύθια, οι σκηνές είναι συγκινητικές και βαθιά ανθρώπινες.

Προφανώς ο Αφλεκ έχει εμπνευστεί τόσο από τον «Δρόμο» του Κόρμακ Μακάρθι (που επίσης έγινε μια ενδιαφέρουσα ταινία) όσο και από τα «Παιδιά των ανθρώπων» του Αλφόνσο Κοουαρόν. Ωστόσο, το «Φως στο Σκοτάδι» έχει έναν δικό του χαρακτήρα, τον οποίο προσωπικά εκτίμησα πολύ.

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr