Μενού

ΑΝΘΗ ΣΤΑ ΑΝΘΗ, ΤΑ - Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

 1909 2

Την τελευταία του μέρα στην Αθήνα προτού μετακομίσει στο εξωτερικό, ο Κωνσταντίνος συναντά τη Σοφία στο πάρκο. Σε ένα παιχνίδι λέξεων και αναμνήσεων θα σχολιάσουν παιχνιδιάρικα τον πόνο του αποχωρισμού.

«Μια πολύ καλή φίλη μου είπε ότι τα αντανακλαστικά μας είναι τα τραύματα μας», θα πουν οι χαρακτήρες σε ύφος αυτό-ανάλυσης, θέλοντας να μας θυμίζουν πως εκείνοι και οι συνειρμοί τους είναι οι πρωταγωνιστές. Στην ανθοκομική όμως προσπάθεια φιλοσοφικής κατάθεσης του Γιώργου Αθανασίου, «Ο κόσμος τους», όπως διατυπώνεται και στην ταινία είναι «ιπτάμενα όλα». Η υπερβολική -στα όρια της αυταρέσκειας- επιβολή των φιλοσοφικών συζητήσεων [που κάποιες έχουν διαλογικό και λογοτεχνικό ενδιαφέρον] θα σταθεί κόντρα στην κινηματογραφική αφήγηση, αποσυντονίζοντας τον θεατή και αντί να τον στείλει «στα σύννεφα», τον αφήνει στον κήπο να μυρίζει τα άνθη.

Με περιπαικτική και όχι χιουμοριστική διάθεση όμως θα αναρωτηθούν αν «μερικές φορές» μιλάνε «και λέμε μόνο μαλακίες;». Στην ταινία τα ΦΕΚ ψυχολογικών δυσλειτουργιών δροσίζονται στιγμές από το «Παγωτό Κισλόφσκι». Αν δεν καταλαβαίνετε τι λέω, δείτε την ταινία, και κάπου στα πολλά της λόγια, θα βρείτε κάτι να πάρετε μαζί σας. Εγώ κρατώ αυτό το παγωτό μέχρι να λιώσει.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr

Smart Search Module