ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΗΧΟΣ - Παυλίνα Αγαλιανού
Από τους σκοτεινούς τεκέδες στα χρόνια της παρανομίας, στα μεγάλα σαλόνια της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας. Από το ρεμπέτικο στο λαϊκό τραγούδι. Από το τρίχορδο στο τετράχορδο όργανο. Από το περιθώριο στο προσκήνιο... Το μπουζούκι κατέχει επάξια τη θέση του στην αιωνιότητα.
Παρακολουθώντας τη μουσική εξέλιξη του μπουζουκιού, ο «Σπασμένος Ηχος» επιχειρεί μια ιστορική επισκόπηση, καθώς και μια πολιτιστική και κοινωνική αποτύπωση της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, μέσα από συνεντεύξεις σπουδαίων οργανοπαιχτών του μπουζουκιού, σε συνδυασμό με σπάνιο αρχειακό υλικό από σπουδαίους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού. Ζαμπέτας, Βαμβακάρης, Παπαϊωάννου, Χιώτης, Τσιτσάνης περνούν από μπροστά μας...
Παρότι η ταινία επικεντρώνεται περισσότερο στον άρρηκτο δεσμό του μπουζουκιού με τη λαϊκή μουσική και στην ψυχή που χρειάζεται να δώσει κανείς στο παίξιμό του για το ανάγει σε τέχνη και να μην είναι απλώς τεχνική, ξεχωρίζουμε τα λόγια του Τσιτσάνη... «Εγώ έγραψα τραγούδια για την Ελλάδα, για τη λευτεριά, για τη φτώχεια, για τον πόνο, για την αδικία, για την ελπίδα. Εγραψα τραγούδια για τη γυναίκα, για την ξενιτειά, για την εργατιά, για τη μάνα, για το ανικανοποίητο». Η θεματολογία της ταινίας μάς οδηγεί στην αναζήτηση της πρόσφατης έκδοσης, από τη «Σύγχρονη Εποχή», της μελέτης του Στέφανου Λουκά «Ανιχνεύοντας το ρεμπέτικο», που πραγματεύεται το ρεμπέτικο τραγούδι που τόσο πολύ έχει αγαπηθεί από τον λαό, αλλά και τόσο πολύ έχει κυνηγηθεί από την άρχουσα τάξη.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr