ΜΠΛΕ ΚΑΦΤΑΝΙ, ΤΟ - Γιάννης Ζουμπουλάκης
Εκείνος (Σαλέχ Μπακρί) είναι ολιγομίλητος, συγκαταβατικός, δοτικός και πολύ σχολαστικός απέναντι σε μια δουλειά που αγαπά πολύ, την ραπτική. Ενθουσιάζεται ακουμπώντας τρυφερά ένα καφτάνι με ραφές που δεν γίνονται πια έτσι, σέβεται το παρελθόν, την παράδοση, τις αξίες που σιγά- σιγά απομακρύνονται από την δουλειά του.
Εκείνη (Λούμπνα Αζαμπάλ) η γυναίκα του, με την οποία διατηρεί το μικρό ραφτάδικο, είναι οξύθυμη, υποψιασμένη με τους γύρω της, διαρκώς συνοφρυωμένη. Θα μπορούσες να πεις ότι με την χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς και είναι δυο άνθρωποι που μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε, πάντως η ζωή τους, ή καλύτερα μία φέτα από την ζωή τους, είναι το πλούσιο περιβόλι μέσα στο οποίο η σκηνοθέτις Μαριάμ Τουζανί, προερχόμενη από τον χώρο του ντοκιμαντέρ, καλλιεργεί με φροντίδα την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας της.
Ταινία λεπτών αποχρώσεων, βυθισμένη σε σκιές αλλά και σε μια μελαγχολία που την κάνει ακόμα πιο ελκυστική στην όψη. Η πλοκή μοιάζει να μην είναι κάτι παραπάνω από ένα σχήμα, η Τουζανί ενδιαφέρεται κυρίως να καταγράψει αντιδράσεις και συμπεριφορές που μπορούν να προκληθούν από τα πιο μεγάλα θέματα (όπως η υγεία) αλλά και τα πιο ασήμαντα (όπως η διαμάχη με μια πελάτισσα).
Στην πραγματικότητα δεν γίνονται πολλά – ρόλο θα παίξει και ένας νεαρός υπάλληλος στο ραφείο – αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο κάθε τι που γίνεται σε αυτήν την ταινία μαγνητίζει το βλέμμα που σαν την μέλισσα αναζητεί την γύρη. Βεβαίως, ρόλο σε αυτό παίζει η αισθητική της ταινίας, πολύ γοητευτική κινηματογράφιση της ταινίας (η διευθύντρια φωτογραφίας Βιρζινί Σουρντεζί δείχνει να επηρεασμένη από το αμερικανικό μοντέλο των ρομαντικών ταινιών).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr