JOHN WICK: ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 - Θοδωρής Δημητρόπουλος
Στην 4η ταινία της κλασικής πια σειράς δράσης και πολεμικών τεχνών, ο Τζον Γουίκ επιστρέφει κυνηγημένος από την Τράπεζα, η οποία ανατινάζει το Continental της Νέας Υόρκης ως αντίποινα για την προφύλαξη του Γουίκ. Τώρα, ο φυγάς εκτελεστής ταξιδεύει στο Τόκιο για να συναντήσει έναν από τους τελευταίους φίλους που του απομένουν στον κόσμο, όμως ο Μαρκήσιος βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Κι είναι ικανός να ισοπεδώσει τα πάντα προκειμένου να σκοτώσει τον Γουίκ– και μαζί, να πάρει τη φήμη εκείνου που σταμάτησε το ασταμάτητο.
Αν όλα αυτά ακούγονται πολύ πομπώδη και πυκνά, τότε εν μέρει είναι ομολογουμένως, αλλά μέρος της διασκέδασης με αυτό το franchise είναι ο διασκεδαστικός τρόπος με τον οποίο άρχισε να αναπτύσσει μια ολοσόβαρη μυθολογία, αλλά στημένη με έναν ολοκληρωτικά καρτουνίστικο τρόπο, γύρω από τον κεντρικό ήρωα. Εδώ, οι χώροι όπου ενεργεί η Τράπεζα είναι επιβλητικοί, κλασικού ντιζάιν, που παραπέμπουν σε γάλλους ευγενείς, και με αρχαϊκούς κανόνες α λα «μονομαχία μίας ευθείας βολής κατά την πρώτη ανατολή του ήλιου» να δίνουν στην ταινία την υφή ενός γουέστερν, μιας ψευδοϊστορικής νουβέλας και μιας παλπ περιπέτειας με σιωπηλούς ήρωες και κώδικες τιμής. Όλα την ίδια στιγμή!
Είναι άκρως διασκεδαστικό αν το πάρεις ακριβώς όσο (μη) σοβαρά ζητάει να το πάρεις: Υπάρχει μια σκηνή όπου ο υπεύθυνος του Continental (που παίζει ο Ίαν ΜακΣέιν) περπατά έναν καρτουνίστικα μακρύ και ατελείωτο άδειο μουσειακό χώρο μέχρι να φτάσει στον ψηλομύτη αρχι-κακό, απλά για να του παραδώσει έναν φάκελο. Όλα αυτά είναι ακριβώς το είδος του ανάλαφρου γεμίσματος που χρειάζεται γύρω από το αληθινό ζουμί της υπόθεσης– που είναι, φυσικά, η δράση.
Κι εδώ, η σειρά παραδίδει και με το παραπάνω, για μια ακόμη φορά. Καθαρά χωρισμένη σε τρεις διακριτές (σε ρυθμό και αισθητική) πράξεις, το φιλμ μετακινείται σε τρεις βασικές τοποθεσίες βρίσκοντας πάντα τρομερά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει με τη δράση σε κάθε μία από αυτές. Ενσωματώνοντας διαφορετικά όπλα και επιρροές στο στυλ της κάθε σεκάνς, όμως καταφέρνοντας ακόμα, η κάθε μία από αυτές να είναι γεμάτη με ιδέες και στυλ.
Με σημαντικές προσθήκες στο καστ να φέρνουν κάτι παραπάνω: Την τραγουδίστρια Ρίνα Σαογιάμα να κλέβει την παράσταση στο πρώτο μέρος, τον θρύλο του σινεμά δράσης Ντόνι Γεν να δημιουργεί αβίαστα ένα πολύ ισχυρό αντίβαρο στην παρουσία του Γουίκ, τον μέγιστο Σκοτ Άντκινς σε σχεδόν αγνώριστο ρόλο να φέρνει κάτι εντελώς καινούριο στη σειρά, στην καλύτερη ίσως μεμονωμένη σκηνή δράσης του φιλμ (στο μεσαίο κομμάτι, στο Βερολίνο, ακολουθώντας την κατά τα άλλα αδρανή και αμήχανη χαρτοπαικτική εισαγωγή).
Αλλά το πιο πού βάρος να πέφτει όπως είναι φυσικό στον Ριβς και στην μαγνητιστική του στωικότητα ακόμα και στο πρόσωπο της κάθε σωματικής απειλής – και βέβαια στον σκηνοθέτη Σταχέλσκι και στους υπεύθυνους των χορογραφιών δράσης, που για μια ακόμη φορά μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Με σώματα να ρέουν σε μια δράση-ποίηση και τα ευρηματικά set-ups να μοιάζουν ανεξάντλητα: Το κλαμπ στο Βερολίνο με σώματα σε σύγκρουση κάτω από τους τεχνητούς καταρράκτες, η εντυπωσιακή διάσπαση της δράσης στα διαφορετικά επίπεδα του ξενοδοχείου στο Τόκιο, και τελικά ένα απίστευτο τελικό 40λεπτο δίχως ανάσα, με τη δράση ανάμεσα σε κίνηση, σε ουράνιες λήψεις ή σε μια κάθετη κίνηση στα όρια του βασανιστικού και του απολαυστικού.
Η ταινία είναι οπωσδήποτε πιο πυκνή από όσο χρειαζόταν και με κάποιους φιλοσοφικούς στοχασμούς που σύντομα καθίστανται περιττοί, αν όχι φλύαροι. Την ισορροπία δηλαδή όλων των επιμέρους στοιχείων όπως την είχε βρει η μάλλον τελικά αξεπέραστη δεύτερη ταινία της σειράς, δεν την συναντάμε ξανά εδώ. Όμως το 4ο αυτό κεφάλαιο αποτελεί βελτίωση σε σχέση με το τρίτο αν και τελικά ας μη γελιόμαστε– σε όλες του τελικά τις εκδοχές, το “John Wick” saga καταφέρνει να παραδίδει δράση ριζοσπαστική στα χολιγουντιανά πλαίσια. Σωματική, γεμάτη καινούριες ιδέες, σε απόλυτο διάλογο με το χώρο και το περιβάλλον, χορογραφημένη, καδραρισμένη, χρωματισμένη σαν ένα αληθινό art project πολεμικών τεχνών. Κανένα άλλο franchise δράσης δεν το κάνει όπως ετούτο.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr