ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΡΗΝΟΥ, ΤΟ - Αλέξης Δερμετζόγλου
Το «Χρυσάφι του Ρήνου», που ως τίτλος δανείζεται το όνομα από την όπερα του Βάγκνερ, αφηγείται την αληθινή ιστορία ενός από τους μεγαλύτερους σταρ της γερμανικής ραπ, του Γκιγουάρ Χατάρ Χατζαμπί. Το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Οι γονείς του ήταν Κούρδοι μουσικοί και συνελήφθησαν στο Ιράκ από το καθεστώς του Χομεϊνί.
Ο ήρωας, λόγω των βομβιστικών επιθέσεων, γεννήθηκε σε μια σπηλιά με νυχτερίδες. Ο πατέρας του έχαιρε μεγάλης διεθνούς εκτίμησης και οικογενειακά βρέθηκαν στο Παρίσι. Στη συνέχεια πήγαν στη Βόννη και έμειναν στις προσφυγικές συνοικίες προσδοκώντας μια νέα αρχή. Κάποτε ο πατέρας εγκατέλειψε την οικογένεια και ο έφηβος γιός ρίχτηκε στο κυνήγι της επιβίωσης με απερίσκεπτο τρόπο. Χαμηλή παραβατικότητα, κασέτες με πορνό για τους συμμαθητές του, εμπόριο ναρκωτικών, όλα αυτά για να βοηθήσει την οικογένειά του. Η περιοχή ήταν γκέτο, πολύ ξύλο, φασαρίες και μπλέξιμο με την κουρδική μαφία της Ολλανδίας. Ετοιμαζόμενος να ανοίξει τη δική του εταιρεία μουσικών παραγωγών, έκανε το ολέθριο λάθος. Εμπλέκεται σε μεγάλη ληστεία χρυσού, καταδικάζεται σε 8 ½ χρόνια φυλακή και εκεί μέσα ηχογράφησε το πρώτο του χιπ-χοπ άλμπουμ.
Το φιλμ εκκινεί με την σύλληψη του Χατάρ και με συνεχή φλας-μπακ οπισθοχωρεί στα γεγονότα. Το πρωτογενές αληθινό υλικό ξεπερνά και το πιο απίθανο σενάριο.
Η ταραχώδης ζωή και η άνοδος στην επιτυχία και στην κορυφή του διάσημου Κούρδου τραγουδιστή της χιπ-χοπ, του επονομαζόμενου Χατάρ (επικίνδυνος) ,κινηματογραφείται με το ιδιαίτερο αισθητικό στιλ του Φατίχ Ακίν.
Ο γνωστός σκηνοθέτης αφηγείται αφενός με όλη την άποψη του σινεμά της δεκαετίας του ΄70 και αφετέρου με την τεχνική των ευρωπαϊκών b-movies και της εποχής. Μεγάλο ατού οι δυό ρόλοι τόσο του Χατάρ σε εφηβική ηλικία , όσο και σε ανδρική. Η φωτογραφία είναι συνήθως φωτεινή και αισιόδοξη, προσθέτοντας με τον τρόπο της, τη λογική της «μαύρης» σάτιρας, αλλά και τον σχολιασμό του ίδιου του κινηματογράφου.
Στην αφηγηματική δομή εντίθενται αισθητικά σχόλια που παραπέμπουν σε ταινίες που προέρχονται από βίντεο ή ελαφρά μίμηση του γκονταρικού σινεμά. Το όλο ύφος είναι χαλαρό και ανέμελο, ταυτιζόμενο με την εποχή και την διαδρομή του ήρωα. Υπάρχει η σύνθετη αφήγηση με διάφορα φλας-μπάκ, ενώ το κινηματογραφικό «επιχείρημα», ότι όλο είναι πραγματικό, υποστηρίζεται από μεσότιτλους με ημερομηνίες και πόλεις – τόπους.
«Το χρυσάφι του Ρήνου» είναι ένα φιλμ που αντιστέκεται γιατί είναι δυνατόν να του αποδοθούν πολλοί χαρακτηρισμοί : Ράθυμο, ευχάριστο, ψυχαγωγικό με πλατυασμούς, ενώ βασικά ο Ακίν πραγματοποιεί μια cool διαδρομή στον υπόκοσμο με τρόπο πειστικό, υπόγειο, ειλικρινή, καθαρά σινεματζίδικο. Ο Χατάρ είναι το άλλοθι του, ο «χρησιμοποιούμενος» χαρακτήρας, γιαυτό το προσωπικό ταξίδι του σκηνοθέτη στην απόλαυση!…
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress