ΧΡΥΣΟ ΓΑΝΤΙ, ΤΟ - Αλέξης Δερμετζόγλου
Ο Φριτζ, ένας ανειδίκευτος και εθισμένος στο αλκοόλ εργάτης με ελαφρά παραμορφωμένο πρόσωπο, ξοδεύει τις νύχτες του στο «Χρυσό Γάντι», ένα κακόφημο μπαρ του Αμβούργου. Καθώς οι συνομήλικες τον περιφρονούν εξαιτίας της αποκρουστικής εξωτερικής του εμφάνισης, ο νεαρός άντρας δελεάζει μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες να τον ακολουθήσουν στο σπίτι κερνώντας τες άφθονο αλκοόλ. Όσες ανταποκρίνονται στο κάλεσμα και εισέρχονται στο βρώμικο διαμέρισμά του, δεν επιβιώνουν για να δουν την έξοδο από αυτό.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Ακίν: «Επέλεξα να πω την ιστορία του Φριτς Χόνκα γιατί πάντα με ελκύουν άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο, που είναι απόκληροι. που δεν είναι μέρος του συνόλου, και δεν πάνε με το ρεύμα. Πάντα με ενδιαφέρουν και μου κεντρίζουν την περιέργεια αυτοί οι χαρακτήρες. Το ότι γυρίζω ταινίες και αφηγούμαι ιστορίες, μου δίνει την ευκαιρία να αναλύσω τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά που έχω κοινά με ένα τέτοιο άτομο, γιατί σίγουρα υπάρχουν κοινά στοιχεία»
Ο Φατίν Ακίν, αξιοποιώντας την περίπτωση του δύσμορφου Φριτς Χόνκα, που στο Αμβούργο μεταξύ 1970-1975 δολοφόνησε τέσσερις γηραιές κυρίες, αλλάζει τελείως σκηνοθετικό ύφος και αισθητικό στιλ. Ακολουθώντας δημιουργικά τα χνάρια του Φασμπίντερ, διασταυρώνει το κοινωνικό μελόδραμα με το πολιτικό σχόλιο. Θεατρογενείς σεκάνς, «βρώμικη» φωτογραφία, συνεχής χρήση, ως κοινωνικής σήμανσης, του κίτρινου, πλήρης απογύμνωση του κιτς της Γερμανίας του ´70.
Έξοχη σηματοδότηση με γλυκερά γερμανικά τραγούδια ή ξένα σε διασκευή. Αρχίζει με «Τα παιδιά του Πειραιά», συνεχίζει με το «La paloma» και τελειώνει με μια έξοχη και πολλαπλά σημασιοδοτημένη γερμανική απόδοση του έξοχου άσματος του Ζακ Μπρελ «Le moribond» («Ο μελλοθάνατος»).
Όλα βρώμικα, άσχημα, πλαδαρά, σε μια Γερμανία του «θαύματος», των ναζιστικών υπολοίπων, των Ελλήνων μεταναστών. Σπουδαία επίδοση.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress