Μενού

18 - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Η οξυδερκής παρατήρηση και μια προσπάθεια εξερεύνησης του χαρακτήρα των νεαρών ηρώων που βρίσκονται σε πρώτο πλάνο στο «18» (Ελλάδα, 2022) και όχι οι πράξεις τους είναι που κερδίζουν κυρίως την προσοχή σου παρακολουθώντας την ταινία του Βασίλη Δούβλη. Είναι έφηβοι στα 18, οι περισσότεροι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, τα όνειρά τους διαφέρουν και η χώρα στην οποία ζουν δεν λες ότι βρίσκεται ακριβώς στο πλευρό τους. Το σχολείο κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει, όμως το ίδιο το κοινωνικό σύστημα δεν τους επιτρέπει να ζήσουν και να ονειρευτούν όπως ενδεχομένως θα ήθελαν.

1496 4

Με σύμβουλο σεναρίου τον συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη, ο Δούβλης έπλασε μερικά πορτρέτα παιδιών της «διπλανής πόρτας» που γνωρίζουμε καλά, γι’ αυτό και μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους. Αφήνοντας στον αποδέκτη την όποια κριτική της κατάστασης, ο σκηνοθέτης απλώς καταγράφει. Η κάμερά του «ρουφά» με όρεξη και αεικίνητα τα δρώμενα τα οποία υπηρετούν με πάθος νέοι, άγνωστοι ηθοποιοί (Ιωσήφ Γαβριελάτος, Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Αναστάσης Λαουλάκος, Κλέλια Ανδριολάτου, Μαρίνα Ανυφαντή, Βασίλης Ντάρμας κ.α.) δίπλα σε παλαιότερους ,έμπειρους (Δημήτρης Λάλος, Νίκος Γεωργάκης, Μαρία Σκουλά, Γιώργος Συμεωνίδης, Θεοδώρα Τζήμου κ.α.).

Με μικρές πινελιές που μοιάζουν με ψηφίδες ενός μεγάλου πάνελ κοινωνικού μαρασμού, μιας χώρας που αιμορραγεί, το «18» αναφέρεται σε φαινόμενα όπως της Χρυσής Αυγής και του φυλετικού ρατσισμού, της εφιαλτικής επιρροής που ασκούν τα κινητά τηλέφωνα στην ζωή μας, της βίας για την βία και της ανυπαρξίας εννοιών όπως οικογενειακή υποστήριξη και θαλπωρή. Είναι λιγάκι ειρωνικό που τελικά η Ελλάδα του 2022 στο «18» κατάφερε να μοιάσει με την Γαλλία του 1995 στο «Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς.

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr

 

Smart Search Module