ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠ' ΤΟΝ ΒΟΡΡΑ, Ο - Γιάννης Ζουμπουλάκης
Δεν θα βρεις απολύτως τίποτα ωραιοποιημένο στον «Ανθρωπο του Βορρά» όπως συνέβαινε παλαιότερα με κλασικές ταινίες του Χόλιγουντ περασμένων μεγαλείων, όπως οι «Βίκινγκς» (1958) του Ρίτσαρντ Φλάισερ, ή τα «Μακρινά καράβια» (1964) του Τζακ Κάρντιφ. Για τη ακρίβεια, αν αυτές οι ταινίες, στην εποχή τους, θεωρήθηκαν υπερβολικά βίαιες, μπροστά στον «Ανθρωπο απ’ τον Βορρά», θαρρείς ότι απευθύνονται σε παιδιά… νηπιαγωγείων.
Βέβαια, από τον σκηνοθέτη του «Φάρου», Ντέιβιντ Εγκερς, δεν θα περίμενες κάτι συμβατικό από την στιγμή που είχε στα χέρια του μια ταινία σχετική με την παράδοση και την μυθολογία των Βίκινγκ. Εδώ όμως μιλάμε για μια εξουθενωτική (ακόμα και για τον θεατή) αποθέωση της σωματικής βίας ,βάση της οποία είναι μια «κλασική» ιστορία εκδίκησης. Ακόμα όμως και ο Αμλεθ (Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ), κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας και ο άνθρωπος που θέλει να εκδικηθεί την δολοφονία του πατέρα του (Ιθαν Χοκ), από τον αδελφό του (Κλας Μπανγκ), θυμίζει αιμοβόρικο τέρας χωρίς ίχνος καλοσύνης μέσα του.
Το πιο επικίνδυνο δε ανθρώπινο ον της ιστορίας, είναι γένους θηλυκού και έχει την μορφή της Νικόλ Κίντμαν που υποδύεται μια ηρωίδα η οποία μεταφέρει το «σύμπαν» όλων των δηλητηριωδών γυναικών του Σέξπιρ. Οι σεξπιρικές αναφορές ούτως ή άλλως πλημμυρίζουν την ταινία που κάλλιστα κερδίζει την θέση όχι μόνο της πιο ωμής σε σκηνές βίας περιπέτειας βίκινγκ που έχει γυριστεί ποτέ αλλά και της ψυχολογικά πιο περίπλοκης · και συγκαταλέγω ακόμα και τις πρόσφατες σειρές στις οποίες βλέπουμε να αναθεωρείται ο μύθος των Βίκινγκ – σειρές όπως το «Βίκινγκ» (2013 -2020) ή η πρόσφατη «συνέχειά» του «Βίκινγκ: Βαλχάλα» που είναι εφετινή παραγωγή. Ο «Ανθρωπος του Βορρά» μοιάζει με «ταξίδι» παραισθησιογόνων ουσιών σε μια θάλασσα από χλωρίνη.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr