Μενού

ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

Η αναζήτηση ανθρώπινης επαφής, της συντροφικότητας αλλά και της ελευθερίας του έρωτα, καθώς και της επίδρασης που έχει ο εγκλεισμός στο ψυχισμό ενός ομοφυλόφιλου, στις απάνθρωπες φυλακές της μεταπολεμικής Γερμανίας, είναι στο επίκεντρο της συγκλονιστικής αυτής, βουτηγμένης σε μια καφκική ατμόσφαιρα, ταινίας «Μεγάλη απόδραση» του Αυστριακού σκηνοθέτη Σεμπάστιαν Μάιζε («Ασάλευτη ζωή»), που κέρδισε το ειδικό βραβείο στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του φεστιβάλ των Κανών.

Ο πρωταγωνιστής του, ο Χανς (Φραντζ Ρογκόβσκι), μόλις απελευθερώνεται από τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης (όπου, εκτός από Εβραίους, οι ναζί μάζευαν κομμουνιστές και ομοφυλόφιλους), μεταφέρεται σε φυλακή της Δυτικής Γερμανίας για να εκτίσει την ποινή του, με βάση την Παράγραφο 175, ένα νόμο του 1871, που αντιμετώπιζε την ομοφυλοφιλία ως έγκλημα. Η ταινία παρακολουθεί τον Χανς στη διάρκεια της ζωής του στις φυλακές, σε τρεις διαφορετικές περιόδους, το 1945, το 1957 και το 1968, ένα χρόνο πριν η ομοφυλοφιλία τελικά αποποινικοποιηθεί.

Η ταινία αρχίζει με μια εντυπωσιακή σεκάνς, με σκηνές γυρισμένες το 1968 σε φιλμ των 16χλστ., με την κάμερα κρυμμένη σε τουαλέτες ανδρών, όπου παρακολουθούμε διάφορους άντρες να κάνουν σεξ, για να μεταφερθούμε στο δικαστήριο, όπου βλέπουμε τον Χανς, ο οποίος, με βάση τις σκηνες από το φιλμ αυτό, καταδικάζεται ξανά (όπως μαθαίνουμε, λίγο αργότερα, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά) για 24 μήνες για «αποκλίνουσες σεξουαλικές πρακτικές». Στη φυλακή, ο Χανς θα συναντήσει τον ναρκομανή Βίκτορ (Γκέοργκ Φρίντριχ), που γνώριζε από παλιότερη φυλάκισή του, το 1945, γνωριμία που τώρα θα πάρει μια άλλη εξέλιξη.

1294 1

Μέσα από διάφορα ενδιάμεσα φλας-μπακ στο 1945, μαθαίνουμε πώς ξεκίνησε η σχέση του Χανς με τον Βίκτορ, όταν τον βάζουν στο ίδιο κελί με αυτόν. Άτομο στρέιτ, ο Βίκτορ απειλεί τον Χανς πως αν έστω και τον αγγίξει, θα τον σκοτώσει. Σταδιακά όμως η σχέση αρχίζει να αλλάζει, όταν ο Βίκτορ ανακαλύπτει στο μπράτσο του Χανς τον αριθμό των ναζιστικών στρατοπέδων και αποφασίζει, ως «ειδικός στο τατουάζ» να του το καλύψει με διαφορετικό τατουάζ, που φτιάχνει με τα πρόχειρα εργαλεία που κλέβει κάθε τόσο από το μαγειρείο της φυλακής όπου εργάζεται. Τατουάζ που δημιουργεί μια πρώτη επαφή και την απαρχή μιας σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα στους δυο. Στα διάφορα, χωρίς χρονολογική σειρά, φλας-μπακ διεισδύει και μια τρίτη ιστορία, εκείνη του 1957, και που κάθε τόσο συνδυάζεται και με τα επεισόδια του 1968, όταν ο Χανς γνωρίζει ένα δάσκαλο, τον Λέο (Άντον φον Λούκε), και τον Όσκαρ (Τόμας Πρεν), με τον οποίο είχε και ένα ρομαντικό διάλειμμα, όπως ανακαλύπτουμε μέσα από home movies τους γυρισμένα σε μια λίμνη.

Με τη βοήθεια της εξαίρετης φωτογραφίας της Κριστέλ Φουρνιέ, και την
καθηλωτική ερμηνεία του Φραντζ Ρογκόβσκι, που καταφέρνει, ιδιαίτερα με τη γλώσσα του σώματος, να εκφράσει όλα τα συναισθήματα του ήρωά του (από τη μοναξιά, την απελπισία και τον πόνο μέχρι την πεισματική αποφασιστικότητά του και τις καλυμμένες πίσω από μια παθητική στάση ευαισθησίες του), αφήνοντας ενδιάμεσα να ξεπροβάλουν και οι ξεχωριστές εκείνες στιγμές όταν μας αποκαλύπτει την ακεραιότητα και την τόλμη που τον διαπνέουν, ο Μάιζε καταφέρνει να δημιουργήσει την κλειστοφοβική, καφκική ατμόσφαιρα ενός απαράδεκτου, απάνθρωπου, ρατσιστικού εγκλεισμού, όπως αυτός κυριαρχούσε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια της Δυτικής Γερμανιας, ατμόσφαιρα όμως, μέσα από την οποία κατορθώνει να γεννηθεί και η ξεχωριστή ελευθερία της, είδος «απόδρασης» από τη σκληρή πραγματικότητα, προσφέροντάς μας μια ταινία με τη δική της δύναμη και ομορφιά.

Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr

Smart Search Module