Μενού

ΑΠΡΙΛΗΣ - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

 

Trailer

«Ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός μήνας» γράφει στην «Έρημη χώρα», ένα από τα πιο εμβληματικά του ποιήματα ο Τ.Σ. Έλιοτ. Αυτό τον σκληρό μήνα είχε σίγουρα υπόψη της η Γεωργιανή σκηνοθέτρια Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι (και με παραγωγό τον Ιταλό σκηνοθέτη Λούκα Γκουαντανίνο) όταν έγραφε το σενάριο και σκηνοθετούσε την ταινία της, «Απρίλης», που πρωτοείδαμε στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα της περσινής Μπιενάλε του Κινηματογράφου. Μια εξαιρετική, βουτηγμένη σε μια ποιητική ατμόσφαιρα, τολμηρή ταινία, που καταπιάνεται με τις εκτρώσεις και το δικαίωμα της γυναίκας να χρησιμοποιεί όπως θέλει το σώμα της, σε μια αυστηρά μισογυνιστική, πατριαρχική κοινωνία.

Η Νίνα (εξαιρετική ερμηνεία από την Ία Σουκιτασβίλι), μαιευτήρας/γυναικολόγος σε νοσοκομείο μιας μικρής πόλης της Γεωργίας, η οποία εκτελεί και παράνομες εκτρώσεις για φτωχές γυναίκες σε μικρά, γειτονικά χωριά, αντιμετωπίζει κατηγορίες για το θάνατο ενός νεογέννητου παιδιού, που φέρνουν στο φως πλευρές της ιδιωτικής της ζωής.

Μια όχι και τόσο ασυνήθιστη ιστορία, στην οποία η σκηνοθέτρια κατορθώνει να δώσει μια νέα, κινηματογραφικά ελκυστική, μορφή. Η ταινία αρχίζει με ένα μεγάλης διάρκειας γενικό πλάνο, με μια γυμνή γυναίκα (εικόνα σύμβολο, που επαναλαμβάνεται και παίρνει μια

άλλη, πιο ξεκάθαρη μορφή, στο φινάλε της ταινίας) να προχωρεί με δυσκολία σ’ ένα τεράστιο γυμνό χώρο, με την αντανάκλαση της στο διαφανές πάτωμα και με φωνές παιδιών και ήχους νερού, να ακούγονται στην ηχητική μπάντα. Για να μεταφερθούμε στην αίθουσα του νοσοκομείου όπου η Νίνα βοηθά μια γυναίκα να γεννήσει. Μια δυσκολη γέννα, με την κάμερα να την καταγράφει άμεσα και από πολύ κοντά. Γέννα με νεκρό το νεογέννητο και τους γονείς του παιδιού να κατηγορούν τη Νίνα για υπεύθυνη.

Ευκαρία για την Κουλουμπεκασβίλ να δώσει και μια κοινωνικοπολιτική προέκταση στην ταινία της, μέσα από διάφορες σκηνές της: όπως εκείνες στο δωμάτιο μιας φτωχής οικογένειας σε ένα από τα γειτονικά χωριά, με την κάμερα να καταγράφει και πάλι από κοντά, τη φορά αυτή την έκτρωση που εκτελεί η Νίνα. Έκτρωση σε μια κοινωνία υποβαθμισμένη, υπέρ-συντηρητική, με αμόρφωτο το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών και των γυναικών, με πολλές, παρά τη φτώχεια τους και την έλλειψη βασικών αναγκών, να αποκτούν και έξι και οκτώ παιδιά επειδή ακριβώς το κράτος και η εκκλησία καταδικάζουν τις εκτρώσεις.

Με τη σκηνοθέτρια να τις αντιμετωπίζει με αγάπη και ενσυναίσθηση, σε σκηνές νατουραλιστικές, με ένα καθαρά ρεαλιστικό στιλ να κυριαρχεί σε όλη την ταινία, ιδιαίτερα στις σκηνές της Νίνας με τα διάφορα πρόσωπα με τα οποία έρχεται σε επαφή (ένα συνεργάτη φίλο γιατρό, τον διευθυντή του νοσοκομείου, τις διάφορες ασθενείς της), καθώς και στην καταγραφή των χώρων και γενικά της γύρω φύσης. Σκηνές, πολλές γυρισμένες σε μεγάλης διάρκειας πλάνα (ανάμεσα τους κι ένα πολύ ωραίο, μεγάλο τράβελινγκ στον αγροτικό δρόμο που τρέχει με το αυτοκίνητό της η Νίνα), που φέρνουν στο νου τον Αγγελόπουλο και τον Αντονιόνι, με το θεατή να αφήνεται να απολαύσει την ομορφιά των εικόνων, τους ήχους (συχνά πουλιών και ζώων) και όλη γενικά τη διαδρομή, σε μια ατμόσφαιρα πέρα για πέρα ποιητική.

Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr

Smart Search Module