Μενού

FLOW: ΓΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ, Η - Ηλίας Φραγκούλης

Trailer

Σ’ έναν πολιτισμό όπου άνθρωπος δεν υπάρχει (πια) ούτε για δείγμα και η γάτα μοιάζει να αποτελούσε ένα σύμβολο λατρείας ιερό, ένα τέτοιο τετράποδο δίνει αγώνα για να επιβιώσει εν μέσω ανεξήγητα κλιμακούμενης πλημμύρας που εξαφανίζει κάθε ίχνος στεριάς.

Σημαντικό πράγμα το timing στη ζωή. Μπορεί να είμαι ένας… πωρωμένος γατόφιλος, όμως, πριν από μερικούς μήνες παρακολούθησα το «Ατίθασο Ρομπότ», με το οποίο το «Flow» θα κονταροχτυπηθεί στην κατηγορία του καλύτερου animation στα επερχόμενα Όσκαρ. Με το πρώτο… «ράγισα» και πλάνταξα! Με τούτο εδώ, αισθάνθηκα ένα κάποιο σασπένς, με παρέσυρε το ταξίδι των ζώων που πρωταγωνιστούν, αλλά συγκίνηση δεν ένοιωσα. Μάλλον επειδή με εμπόδιζαν οι σεναριακές του «τρύπες»…

Εάν, λοιπόν, δεν ήταν τόσο πρόσφατο το «Ατίθασο Ρομπότ» στη μνήμη μου, ίσως και να είχα αφεθεί λίγο διαφορετικά βλέποντας τούτο το… «βουβό» από διάλογο και πανέμορφο σχεδιαστικά δημιούργημα εκ Λετονίας (παρακαλώ!), το οποίο μας εισάγει δίχως καμία εξήγηση σ’ ένα σύμπαν με απούσα κάθε ανθρώπινη ύπαρξη (όπως συμβαίνει και στο μεγαλύτερο μέρος του «Ρομπότ», σε μια επίσης πλημμυρισμένη Γη!), πέραν κτισμάτων και λατρευτικών μνημείων με μορφές… γατών. Σε μία δασώδη έκταση, μια σκουρόχρωμη γατούλα παρατηρεί τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει διαρκώς και να σκεπάζει τη γη, μαζί και το ερημωμένο οίκημα – καταφύγιό της, υποχρεώνοντάς την ν’ αναζητήσει κάποια μορφή πλεούμενου, με το οποίο θα πάρει… τις θάλασσες, με άγνωστο προορισμό και μέλλον.

Στην πορεία θα συναντήσει κι άλλα ζώα, πετούμενα ή μη (όπως και στο «Ρομπότ»!), μερικά θα είναι εχθρικά απέναντί της, άλλα ιδιαίτερα φιλικά ή στοργικά, και άλλα απλά… χαζοβιόλικα. Το ταξίδι σίγουρα θα ασκήσει γοητεία στον θεατή και είναι (μάλλον) προφανής ο στόχος του σκηνοθέτη Γκιντς Ζιλμπαλόντις να ταυτίσει το περιεχόμενο του έργου με τη «ματιά» της γάτας που οδηγεί την αφήγησή του, σαν να προσπαθεί να «μπει» στο μυαλό και τις σκέψεις της, όμως, αγνοώντας τον τελικό… καταναλωτή του, που σίγουρα θα «σκοντάψει» σε πολλά ερωτηματικά κατά τη διάρκεια του φιλμ.

Αυτή η διάσταση, του γήινου ορθολογισμού από τη μεριά του θεατή, θα αντιμετωπίσει εντονότερα προβλήματα με μία σαφώς πιο αδικαιολόγητη (από το εξαρχής ανεξήγητο δεδομένο του καταστασιακού στον πλανήτη) τροπή που αναπτύσσει το φιλμ στο τελευταίο του μέρος, ακολουθώντας μια άρνηση επεξήγησης (έστω και φανταστικής!) η οποία φανερώνει κυρίως σεναριακή αδυναμία.

Χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία του «Flow», με τόσο θετικά μηνύματα αλληλοϋποστήριξης και συμφιλίωσης κοινωνικά ή με αλληγορικής σημασίας οικολογικά «σήματα κινδύνου» για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, θεωρώ πως ο Ζιλμπαλόντις επέλεξε (σκοπίμως) να βασιστεί στον εφησυχασμό που του εξασφάλιζε η ζωική «χαριτωμενιά» στο φιλμ, στερώντας του τη δυνατότητα να μας παραδώσει ένα αληθινό αριστούργημα για το είδος του animation, πλήρες σε προτάσεις αφήγησης, αιτιολογήσεις, φαντασία και πιο γνήσια διδάγματα συμπόνοιας για τους γύρω μας. Κι ας δώσουν το Όσκαρ όπου θέλουν. Η καρδιά μου φέτος είναι αλλού, με ή χωρίς βραβεία.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Ένα από τα πιο σπουδαία έργα κινουμένων σχεδίων της φετινής κινηματογραφικής σεζόν, αναμφισβήτητα. Και σπάνια… προσβάσιμο σε κάθε ηλικία, καθώς η απουσία διαλόγων εξυπηρετεί και τα παιδιά που δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν τι λέγεται ή τι υποτιτλίζεται, αλλά και τους ενήλικες που συχνά βιώνουν αναγκαστικά το μαρτύριο της ελληνικής μεταγλώττισης.

Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr

Smart Search Module