FLOW: ΓΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ, Η - Θοδωρής Δημητρόπουλος

 

Η μεγάλη πλημμύρα καταστρέφει το σπίτι της Γάτας κι εκείνη θα βρει καταφύγιο σε ένα σκάφος μαζί με διάφορα ζώα. Αυτή η αταίριαστη κομπανία θα πρέπει να μάθει πώς να συνυπάρχει μέσα σε ακραίες συνθήκες επιβίωσης καθώς το πλωτό τους νέο σπίτι κινείται ανάμεσα σε πλημμυρισμένα τοπία και κάθε λογής κινδύνους, μέσα σε έναν ωκεανό δίχως τέλος.

Εντυπωσιακό φιλμ κινουμένων σχεδίων από τη Λετονία, που βρίσκεται ταυτόχρονα υποψήφιο για τα Όσκαρ Διεθνούς Φιλμ αλλά και Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων (κατηγορία που μάλιστα μόλις κέρδισε στις Χρυσές Σφαίρες). Καταφέρνει με τεράστια σιγουριά στη δύναμη της αφήγησής του να ξεδιπλώσει στην οθόνη μια περιπέτεια αρχετυπικών διαστάσεων, δίχως την ανάγκη του διαλόγου, των επεξηγήσεων ή των ανθρωπομορφικών χαρακτηριστικών στα οποία συχνά βασίζονται ανάλογα animation.

Αντιθέτως, ο Ζιλμπαλόντις βασίζεται σε μια εξαιρετική σκηνοθετική προσέγγιση, με το δυναμικό κάδρο να στηρίζει την αφήγηση και το χτίσιμο του κόσμου και των χαρακτήρων. Η «κάμερα» κινείται εστιάζοντας σε σημεία, σε κινδύνους, σε κίνηση, και άρα δημιουργώντας έτσι μια διαρκή συναισθηματική διακύμανση δίχως ποτέ να προδίδει την απόλυτη, βουβή, μη ανθρωπομορφική αισθητική του προσέγγιση.

Μέσα από τα διάφορα επιμέρους επεισόδια το «Flow» μετατρέπεται σε ένα μελλοντικό κλασικό κινηματογραφικό παραμύθι μπροστά στα μάτια σου, με τα πιο απλά υλικά. Καταφέρνοντας να δημιουργήσει έναν κόσμο μεγάλης αλληγορικής έντασης (σίγουρα υπάρχουν εδώ προβληματισμοί γύρω από τη βιωσιμότητα του πλανήτη, για την ανυπέρβλητη αξία της φυσικής ζωής, και φυσικά για την συνύπαρξη και την διαφορετικότητα), υπαρξιακών επεκτάσεων (στο πολύ δυνατό φινάλε), και όπου σχεδόν κάθε σκηνή συγκινεί στα όρια του κλάματος.

Παρά την εξαιρετική χρήση του κάδρου και των αποχρώσεων του φωτός, σε καθαρά αισθητικό επίπεδο τα flat μοντέλα των χαρακτήρων και ο σχεδιασμός μπορεί ενδεχομένως να ξενίσει κάποιους θεατές, ενώ το χτίσιμο του κόσμου θυμίζει σε σημεία κάτι σαν κομμένες σκηνές από βιντεοπαιχνίδι που ξέχασες να παίξεις. Αλλά είναι μια πολύ περιορισμένη ένσταση αυτή, μες στο ευρύτερο σύνολο ενός έργου που καταφέρνει να σε παρασύρει ολοκληρωτικά – και ως ακολουθία κομματιών δράσης, και ως υπαρξιακό παραμύθι, και ως μια βαθιά συναισθηματική ιστορία επιβίωσης σε έναν κόσμο όπου η αλληλεγγύη είναι η μόνη ανάσα απέναντι στην παράλογη καταστροφή.

Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr