Μενού

RETURN ΟF ΤHE CREEPS - Ηλίας Φραγκούλης

Trailer

Η ιστορία της δισκογραφικής παρουσίας της ελληνικής εταιρείας Creep Records, η οποία δραστηριοποιήθηκε στο διάστημα 1982 – 1986.

Δεν ήταν ότι είχαμε… «ξενομανία» στη δεκαετία του ’80. Απλά, οι μικρές indie bands της εποχής δεν έφταναν με τίποτα τα ποιοτικά standards του ξένου ρεπερτορίου, πόσω μάλλον στο μουσικό είδος που πραγματεύεται τούτο το ντοκιμαντέρ. Δηλαδή, όταν πήγαινα στο Happening, θα έψαχνα στα βινύλια εισαγωγής ν’ αγοράσω (για παράδειγμα) το «Garlands» των Cocteau Twins (γιατί στο ομώνυμο track το επαναλαμβανόμενο «die in a rosary» της Ελίζαμπεθ Φρέιζερ σε αιχμαλώτιζε σ’ ένα vortex απόγνωσης) ή το «Concert» των The Cure (γιατί η live εκτέλεση του «A Forest» ήταν πιο γαμάτη κι από του κανονικού album και πιο κοντά σ’ αυτό που είχαμε ακούσει το ’85 στο Rock in Athens), δεν θα έψαχνα… Villa 21, Yell-O-Yell ή Metro Decay.

Αυτά ήταν τα πιο «διαδεδομένα» groups της Creep Records, της πρώτης αληθινά ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας στην Ελλάδα, με έμφαση στο dark wave και το post-punk (πρωτίστως με αγγλικό στίχο). Στα 1982 όλα αυτά, με αφετηρία ανάμεσα σε Κυψέλη, Πατήσια κι Εξάρχεια και ιδρυτή τον Μπάμπη Δαλίδη (επίσης drummer των Villa 21). Το ντοκιμαντέρ «Return of the Creeps» παρακολουθεί τα τέσσερα χρόνια παρουσίας της εταιρείας στην «undergound» μουσική σκηνή της χώρας, συμπεριλαμβάνοντας συνεντεύξεις από τα περισσότερα μέλη των συγκροτημάτων που είχαν δισκογραφήσει εκεί.

Η δουλειά αρχείου που έχει γίνει στο φιλμ είναι ίσως… πιο σημαντική κι από τις ίδιες τις κυκλοφορίες της Creep Records και αυτό είναι το πλέον παράδοξο που πρέπει να προβληματίζει τον θεατή, καθώς τα «talking heads» τα οποία εμφανίζονται εδώ εξιδανικεύουν τόσο υπερβολικά αυτά που ακούγονται (ως συνθέσεις και παίξιμο) σε βαθμό να καταντά ενοχλητικό! ΟΚ, η συναυλία των The Police και (κυρίως) το τριήμερο «φεστιβάλ ανεξάρτητου ροκ» στο γήπεδο του ΣΠΟΡΤΙΓΚ (με The Birthday Party, The Fall και New Order!) μπορεί να ήταν το εφαλτήριο για τη δημιουργία «παρόμοιων» συγκροτημάτων από νέα παιδιά στην Αθήνα, όμως, το αποτέλεσμα συνήθως έμοιαζε περισσότερο με ηχογράφηση πρόβας μαθητών λυκείου σε garage αυτοκινήτων ή αποθήκης των γονιών τους. Ειλικρινά, δηλαδή.

Παρά την υπερβολή στις τοποθετήσεις των μελών των συγκροτημάτων (που, ναι, έκαναν κάτι τολμηρό για την εποχή εκείνη, στο πλαίσιο των ελληνικών δεδομένων… του τίποτα), η καταγραφή και τεκμηρίωση της όλης σκηνής της συγκεκριμένης περιόδου έχει σοβαρό ενδιαφέρον (ειδικά για κοινό που μπορεί να μην είχε καμία προηγούμενη επαφή με αυτά τα ακούσματα ή τη σκηνή) και δίνει λόγο ύπαρξης σε τούτο το ντοκιμαντέρ, το οποίο θεωρώ πως θα είχε μεγαλύτερη βαρύτητα αν δεν περιοριζόταν στη δράση της συγκεκριμένης δισκογραφικής εταιρείας. Κατά τα άλλα, καλή η διάθεση «νοσταλγίας» και η διατήρηση της μνήμης για κάποια local κατορθώματα, αλλά… 99 λεπτά μονάχα για αυτά τα ονόματα ήταν μάλλον υπεραρκετά.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αποκλειστικά για μουσικόφιλο κοινό που αρέσκεται στα αντίστοιχης θεματικής ντοκιμαντέρ και μπορεί να θέλει να πάρει κάποιες επιπλέον πληροφορίες για την ύπαρξη αυτής της σκηνής στη δεκαετία του ’80. Απλά, ανεβάζει πολύ τον πήχη σε σχέση με το δημιουργικό αποτέλεσμα των τότε ηχογραφήσεων.

Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr

Smart Search Module