BABYGIRL - Νίκος Τσαγκαράκης

Η διευθύνουσα σύμβουλος μιας εταιρείας ξεκινάει μια εξωσυζυγική σχέση μ’ έναν κατά πολύ νεότερό της ασκούμενο υπάλληλο, με τον οποίο πραγματοποιεί όλες τις υποτακτικές φαντασιώσεις που πάντα έκρυβε από τον άντρα της.

Ερωτικό δράμα για το οποίο η Νικόλ Κίντμαν κέρδισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο περυσινό φεστιβάλ Βενετίας και φέτος βρέθηκε υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα.

Ευτυχώς η σκηνοθέτρια Ρέιν δεν αποσκοπεί στον εύκολο εντυπωσιασμό, αλλά εστιάζει με υπομονή κι υποστήριξη στην αμήχανη διαδικασία με την οποία η πολλαπλά ευάλωτη ηρωίδα της ξεγυμνώνεται όχι απλώς σωματικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά σ’ έναν ξένο που όχι μόνο δεν είναι ο άντρας της, αλλά είναι και πολύ νεότερός της.

Στην πορεία, και μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού αλλά και του υπόλοιπου καστ, το σημαντικό επίτευγμα της ταινίας είναι ότι απενοχοποιεί τη φαντασίωση ως μηχανισμό ολοκλήρωσης της σεξουαλικότητας αλλά και του εαυτού συνολικά. Δείχνει τη σύγκρουσή της με τη φυσική σεξουαλική πράξη, την κοινωνική σύμβαση και το συναίσθημα, την ενοχή που συνοδεύει αυτή τη σύγκρουση, αλλά και την περιθωριακότητα με την οποία η φαντασίωση είναι στιγματισμένη, αναγκάζοντάς τη να κρυφτεί σε προσωρινά δωμάτια ξενοδοχείου, πέρα από τους ‘επίσημους’ μόνιμους χώρους ζωής.

Μια απενοχοποίηση που όμως δεν ωθείται ως το τέρμα, καθώς η ταινία επιλέγει μια  κατάληξη για τη Ρόμι που δεν είναι παρά μόνο σχετικά ικανοποιητική, σαν ένας πραγματιστικός συμβιβασμός, και παρότι η απελευθέρωση της αλήθειας της την έχει προηγουμένως ενδυναμώσει στον χώρο εργασίας. Ευνοϊκότερη έκβαση από την επόμενη ταινία της σημερινής στήλης, αλλά και πάλι με τη γυναίκα εγκλωβισμένη σε μια απλώς λίγο πιο ειλικρινή φυλακή.

Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr