BABYGIRL - Θοδωρής Δημητρόπουλος
Η Ρόμι, μια δυναμική και πολύ ισχυρή CEO μιας εταιρείας τεχνολογίας, θα γνωρίσει έναν νέο intern στην εταιρεία (Χάρις Ντίκινσον του “Τριγώνου της Θλίψης” σε μια ενδιαφέρουσα παρουσία αν και με συγκεχυμένη δυναμική, σα να ψάχνει κι εκείνος συνεχώς τα πατήματά του) με τον οποίο κατευθείαν αναπτύσσει μια σχέση φαντασίωσης. Σε αυτόν βρίσκει την ευκαιρία να δοθεί σεξουαλικά, με ένα τρόπο που παρότι εκφράζει την επιθυμία της, δεν ταιριάζει με την κοινωνική περσόνα της – ακόμα κι ο άντρας της δεν διανοείται να λάβει σοβαρά τα ψίχουλα στοιχείων που του αφήνει, για αυτό που πραγματικά επιθυμεί.
Οι ιδέες που διαπραγματεύεται η ταινία είναι πολύ ενδιαφέρουσες, φέρνοντας τη Ρόμι σε μια διαρκή σύγκρουση με τον εαυτό της, ταράζοντας βίαια την ισορροπία που έχει χτίσει καθώς προσπαθεί να συνταιριάξει επιθυμία και πραγματικότητα, και το πώς αυτά μπορούν να συνυπάρξουν. Με τι όρους, σε τι βαθμό ελέγχου και με πόση ενεργή πρόθεση από πίσω. Αυτή η διαπραγμάτευση προκύπτει σε πολλά σημεία με κάποιες ευκολίες και τραβήγματα στην πλοκή, ενώ το μοντάζ και η αφήγηση δεν έχουν πάντα τον απόλυτα επιθυμητό ρυθμό.
Εξάλλου η χάρτινη απεικόνιση του πραγματικού κόσμου καταλήγει να αφαιρεί από την ταινία κάτι από την αιχμή αυτής της σύγκρουσης – σαν ποτέ να μην ανησυχείς ακριβώς ότι βρίσκονται όλα σε κίνδυνο. Όμως η ίδια η Νικόλ Κίντμαν, σε έναν προφανή ρόλο-highlight καριέρας, πουλάει τα πάντα. Όχι μόνο λόγω της εμφανούς ακρότητας του περφόρμανς, που της ζητά να δώσει την ψυχή και όλο της το σώμα σε ερωτικές σκηνές, και σε κάποιες πολύ επιθετικές σκηνές. Αλλά κι επειδή αυτή η ωμότητα από τη μία πλευρά, είναι αναγκαίο να συνυπάρχει με ένα διακριτικό και υπόγειο παίξιμο που βρίσκεται, υπό μία έννοια, στον αέρα.
Η διαρκής σύγκρουση επιθυμίας και ελέγχου στη σχέση της με τον Χάρις Ντίκινσον, απαιτεί από την Κίντμαν να παίζει τις διακυμάνσεις ακόμα και όταν η Ρόμι δεν μπορεί ή δεν επιτρέπεται να εκφράσει το παραμικρό καθώς κινείται σε δημόσιους χώρους όπου η εικόνα της είναι μία και συγκεκριμένη και πολύ αυστηρή. Η Κίντμαν παίζει με τα επίπεδα, όπου η κινησεολογία και αύρα της σημαίνει άλλα πράγματα για τους παριστάμενους, άλλα για τον Ντίκινσον, άλλα για εμάς. Ξέρουμε διαρκώς πού βρίσκεται το μυαλό και η διάθεσή της.
Η Χαλίνα Ράιν (του διασκεδαστικού slasher “Bodies Bodies Bodies” που είδαμε πέρυσι) στήνει προφανέστατα όλη την ταινία πάνω της, πάνω στο σώμα της, στο πρόσωπό της, στα μάτια της, στα χείλη της, αφήνοντας τα πάντα τριγύρω στιλιζαρισμένα σχεδόν σε σημείο ανωνυμίας. Όλη η ταινία είναι η Κίντμαν κι ο τρόπος που η ηρωίδα της εκπέμπει και λαμβάνει επιθυμία. Κι αν και επιμέρους στιλιστικές και αφηγηματικές επιλογές δεν λειτουργούν απόλυτα, το “Babygirl” παραμένει ένα τρομερά δυνατό και αναπολογητικό φιλμ, που καταφέρνει να εξερευνήσει με άφοβο τρόπο την φαντασίωση, την επιθυμία και το σεξ, σε μια εποχή σχεδόν πλήρους εξαφάνισής του από τις μεγάλες παραγωγές.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr